Μιας και δεν παρευρίσκονται απόψε μαζί μας για να πάρουν τον λόγο παιδιά-έφηβοι ή και μαθητές νηπιαγωγείου-δημοτικού, παίρνω το ρίσκο να μιλήσω εκ μέρους τους με τον κίνδυνο να τα πω όπως τα βλέπω εγώ.
Αλήθεια, αν τα καλούσαμε να γράψουν μια έκθεση με το σημερινό μας θέμα «τι πόλη θέλουμε», τι θα μας έγραφαν; Τι θα μας ζητούσαν; Για ποιά λάθη και παραλείψεις θα μας κατηγορούσαν;
Θα μας έγραφαν πως η πόλη που τους φτιάξαμε για να ζήσουν δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες τους, τόσο τις βιολογικές όσο και τις κοινωνικές. Άλλωστε το ξέρουμε κι εμείς, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγαλώνουν δεν τους εξασφαλίζουν ούτε σωματική, ούτε ψυχολογική και ψυχική ισορροπία.
Πλείστοι κίνδυνοι απειλούν και υπονομεύουν την υγεία τους σε σημείο που και οι ίδιοι οι γονείς δεν ξέρουν από ποιόν κίνδυνο να πρωτοπροσέξουν τα παιδιά τους.
Ενδεικτικά: διατροφή και νοθεία: χρωστικές, πλαστικές τροφές, φυτοφάρμακα, συντηρητικά, λιπαρά, ακτινοβολίες.
Ατυχήματα στην πόλη, στο σχολείο, σαν πεζοί, σαν συνεπιβάτες, σαν ποδηλάτες, στην άθληση.
Κίνδυνοι σχετικά με την εγκληματικότητα στην πόλη - κοινό έγκλημα, διαστροφές, εκμετάλλευση ανηλίκων - ουσίες, συναναστροφές, μέσα αποχαύνωσης και αλλοτρίωσης παραμονεύουν.
Παραμένει πάντα επίκαιρο το τραγουδάκι :
«σε τι κόσμο μπαμπά μ’ έχεις φέρει να ζήσω»
Γύρω μας γκρίζα κτίρια, στενοί δρόμοι, σπίτια της ανάγκης-πολυκατοικίες τα ονόμασαν- μπετόν και αυτοκίνητα.
Το πράσινο ζητούμενο, ο καθαρός αέρας να αναπνεύσουν το ίδιο. Αλλά ας μην ξεχνιόμαστε, ζούμε στην δυτική Αθήνα, κάτω από το ποτάμι, δίπλα στην χωματερή και το Θριάσιο των ρύπων.
Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουμε να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για μια άλλη πόλη, για έναν άλλο κόσμο. Για τα παιδιά μας.
Έναν κόσμο της ξεγνοιασιάς, της σιγουριάς και της ασφάλειας. Τα παιδιά μας δικαιούνται να απολαμβάνουν τη θαλπωρή της οικογένειας αλλά και την φροντίδα της κρατικής και τοπικής εξουσίας.
Άδειες ανατροφής, γονικές άδειες, διευκολύνσεις σε εργαζομένους και στήριξη των κοινωνικά ευπαθών οικογενειών πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα.
Προγράμματα προληπτικής ιατρικής, θέσεις σε Δημόσιους Δημοτικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, φοίτηση όλων των νηπίων και των προνηπίων υποχρεωτική στο δημόσιο νηπιαγωγείο δεν είναι πολυτέλεια.
Ένα σχολείο της δημιουργικής μάθησης που κοινωνικοποιεί και προετοιμάζει για την ζωή, χωρίς να καταπιέζει και να γεμίζει με άγχος γονείς και παιδιά, πρέπει να είναι απαίτηση όλων μας.
Οι παιδικές χαρές και οι παιδότοποι ,απλωμένοι σε όλη την πόλη ,δεν είναι ουτοπία και υπερβολή, είναι υποχρέωση της τοπικής εξουσίας.
Ανεξάρτητα από τις αντοχές του οικογενειακού προϋπολογισμού κάθε παιδί έχει το δικαίωμα σε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης. Ποιός από μας δεν θα δεχόταν να στερηθεί υπηρεσίες αν ήταν να διατεθούν οι πόροι για αυτό που όλοι θεωρούμε πρώτη προτεραιότητα... τα παιδιά μας.
Τα απογεύματα η πόλη μετατρέπεται σε ένα απέραντο φροντιστήριο. Οι γονείς σε ταξιτζήδες, οι μαθητές κάνουν ατελείωτες υπερωρίες.
Όχι σε αυτή την μοίρα για τα παιδιά μας. Ας μην συμβιβαστούμε μ΄ αυτή την μίζερη πραγματικότητα. Ας ονειρευόμαστε ένα αύριο όπου τα παιδιά το πρωί θα απολαμβάνουν ένα σύγχρονο ,σχολείο των αναγκών τους και το απόγευμά τους θα απολαμβάνουν την οικογένειά τους, τους φίλους τους, την όμορφη πόλη τους, τις πολιτιστικές της ευκαιρίες, τον αθλητισμό σε κάθε γειτονιά.
Τα πάρκα, οι αίθουσες θεάτρου και κινηματογράφου, οι βιβλιοθήκες και τα στέκια νεολαίας, τα χρωστάμε στα παιδιά μας κι ας τα στερηθήκαμε εμείς.
Αντί για νευρωτικά ρομπότ ας νοιαστούμε για ισορροπημένους αυριανούς πολίτες με «Π» κεφαλαίο.
Ας θυμόμαστε. Αλίμονο αν οι νέοι μας δεν αγαπήσουν την πόλη που ζουν. Αν τους είναι ξένη, εχθρική και αδιάφορη ασφαλώς δεν μπορεί να ελπίζει κανείς πως θα την φροντίσουν.
Αίσθηση πως η πόλη κάτι γιορτάζει.
Αλήθεια, αν τα καλούσαμε να γράψουν μια έκθεση με το σημερινό μας θέμα «τι πόλη θέλουμε», τι θα μας έγραφαν; Τι θα μας ζητούσαν; Για ποιά λάθη και παραλείψεις θα μας κατηγορούσαν;
Θα μας έγραφαν πως η πόλη που τους φτιάξαμε για να ζήσουν δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες τους, τόσο τις βιολογικές όσο και τις κοινωνικές. Άλλωστε το ξέρουμε κι εμείς, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγαλώνουν δεν τους εξασφαλίζουν ούτε σωματική, ούτε ψυχολογική και ψυχική ισορροπία.
Πλείστοι κίνδυνοι απειλούν και υπονομεύουν την υγεία τους σε σημείο που και οι ίδιοι οι γονείς δεν ξέρουν από ποιόν κίνδυνο να πρωτοπροσέξουν τα παιδιά τους.
Ενδεικτικά: διατροφή και νοθεία: χρωστικές, πλαστικές τροφές, φυτοφάρμακα, συντηρητικά, λιπαρά, ακτινοβολίες.
Ατυχήματα στην πόλη, στο σχολείο, σαν πεζοί, σαν συνεπιβάτες, σαν ποδηλάτες, στην άθληση.
Κίνδυνοι σχετικά με την εγκληματικότητα στην πόλη - κοινό έγκλημα, διαστροφές, εκμετάλλευση ανηλίκων - ουσίες, συναναστροφές, μέσα αποχαύνωσης και αλλοτρίωσης παραμονεύουν.
Παραμένει πάντα επίκαιρο το τραγουδάκι :
«σε τι κόσμο μπαμπά μ’ έχεις φέρει να ζήσω»
Γύρω μας γκρίζα κτίρια, στενοί δρόμοι, σπίτια της ανάγκης-πολυκατοικίες τα ονόμασαν- μπετόν και αυτοκίνητα.
Το πράσινο ζητούμενο, ο καθαρός αέρας να αναπνεύσουν το ίδιο. Αλλά ας μην ξεχνιόμαστε, ζούμε στην δυτική Αθήνα, κάτω από το ποτάμι, δίπλα στην χωματερή και το Θριάσιο των ρύπων.
Απέναντι σε όλα αυτά οφείλουμε να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για μια άλλη πόλη, για έναν άλλο κόσμο. Για τα παιδιά μας.
Έναν κόσμο της ξεγνοιασιάς, της σιγουριάς και της ασφάλειας. Τα παιδιά μας δικαιούνται να απολαμβάνουν τη θαλπωρή της οικογένειας αλλά και την φροντίδα της κρατικής και τοπικής εξουσίας.
Άδειες ανατροφής, γονικές άδειες, διευκολύνσεις σε εργαζομένους και στήριξη των κοινωνικά ευπαθών οικογενειών πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα.
Προγράμματα προληπτικής ιατρικής, θέσεις σε Δημόσιους Δημοτικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, φοίτηση όλων των νηπίων και των προνηπίων υποχρεωτική στο δημόσιο νηπιαγωγείο δεν είναι πολυτέλεια.
Ένα σχολείο της δημιουργικής μάθησης που κοινωνικοποιεί και προετοιμάζει για την ζωή, χωρίς να καταπιέζει και να γεμίζει με άγχος γονείς και παιδιά, πρέπει να είναι απαίτηση όλων μας.
Οι παιδικές χαρές και οι παιδότοποι ,απλωμένοι σε όλη την πόλη ,δεν είναι ουτοπία και υπερβολή, είναι υποχρέωση της τοπικής εξουσίας.
Ανεξάρτητα από τις αντοχές του οικογενειακού προϋπολογισμού κάθε παιδί έχει το δικαίωμα σε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης. Ποιός από μας δεν θα δεχόταν να στερηθεί υπηρεσίες αν ήταν να διατεθούν οι πόροι για αυτό που όλοι θεωρούμε πρώτη προτεραιότητα... τα παιδιά μας.
Τα απογεύματα η πόλη μετατρέπεται σε ένα απέραντο φροντιστήριο. Οι γονείς σε ταξιτζήδες, οι μαθητές κάνουν ατελείωτες υπερωρίες.
Όχι σε αυτή την μοίρα για τα παιδιά μας. Ας μην συμβιβαστούμε μ΄ αυτή την μίζερη πραγματικότητα. Ας ονειρευόμαστε ένα αύριο όπου τα παιδιά το πρωί θα απολαμβάνουν ένα σύγχρονο ,σχολείο των αναγκών τους και το απόγευμά τους θα απολαμβάνουν την οικογένειά τους, τους φίλους τους, την όμορφη πόλη τους, τις πολιτιστικές της ευκαιρίες, τον αθλητισμό σε κάθε γειτονιά.
Τα πάρκα, οι αίθουσες θεάτρου και κινηματογράφου, οι βιβλιοθήκες και τα στέκια νεολαίας, τα χρωστάμε στα παιδιά μας κι ας τα στερηθήκαμε εμείς.
Αντί για νευρωτικά ρομπότ ας νοιαστούμε για ισορροπημένους αυριανούς πολίτες με «Π» κεφαλαίο.
Ας θυμόμαστε. Αλίμονο αν οι νέοι μας δεν αγαπήσουν την πόλη που ζουν. Αν τους είναι ξένη, εχθρική και αδιάφορη ασφαλώς δεν μπορεί να ελπίζει κανείς πως θα την φροντίσουν.
Αίσθηση πως η πόλη κάτι γιορτάζει.