Ποια διοικητική μεταρρύθμιση χρειαζόμαστε
Χρειαζόμαστε μια Αυτοδιοίκηση που θα υπερβαίνει τη λογική της διαχείρισης και της λειτουργίας της ως διοικητικού μηχανισμού, που θα χαράσσει και θα υλοποιεί τις πολιτικές της με τη συμμετοχή του πολίτη.
Θέλουμε τους πολίτες να προασπίζουν την πόλη τους, τη γειτονιά τους, το χώρο της καθημερινής τους ζωής.
Θέλουμε τα τοπικά κινήματα παρόντα, με αφετηρία τα συγκεκριμένα προβλήματα του χώρου, από τα σκουπίδια, από το κυκλοφοριακό, από τον μολυσμένο αέρα, ως τη δημοκρατία στην πράξη …γιατί η Αυτοδιοίκηση είναι κατεξοχήν θεσμός δημοκρατίας, είναι το σχολείο της δημοκρατίας.
Γι΄ αυτό και θεωρούμε ως προτεραιότητα την θέσπιση της απλής αναλογικής. Μόνον έτσι ενθαρρύνονται οι πολίτες να συμμετέχουν στα όργανα λήψης των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο, ενδυναμώνοντας έτσι και την αποτελεσματικότητα. Κάθε άλλη περίπτωση διέπεται από τη λογική «όλα από το κόμμα, όλα για το κόμμα», που όχι μόνο ανατρέπει τη θέληση των τοπικών κοινωνιών, αλλά και περιορίζει τη δυνατότητα των εκπροσώπων της να χειριστούν τοπικές υποθέσεις.
Θεωρούμαι ότι πρέπει να υπάρξει μια ανακατανομή των δημοσίων πόρων και δαπανών που να βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία προς μια ανακατανομή ρόλων, έργων, αρμοδιοτήτων μεταξύ κράτους και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Το χθες χωρίς να παραβλέπουμε ή να μηδενίζουμε τα όποια θετικά βήματα έγιναν τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, ενίσχυση του πρώτου βαθμού Αυτοδιοίκησης, μεταρρύθμιση «Καποδίστριας», καθιέρωση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 για την ενίσχυση της τοπικής αυτονομίας, η ουσία είναι ότι η χώρα μας εξακολουθεί να παραμένει το πλέον συγκεντρωτικό κράτος, γιατί ήταν άτολμα και χωρίς ουσιαστική στηριξη.
Η πολιτική των Κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. στο θεσμικό, αλλά και στο οικονομικό επίπεδο διακρίθηκε για:
Αντίθετα ανέδειξαν την περιφέρεια ως το «μακρύ χέρι» της Κεντρικής εξουσίας και τον κομματικό Γενικό Γραμματέα σε «κηδεμόνα» της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και διαχειριστή του Περιφερειακού προγράμματος και των Ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Κι αυτό γιατί μη υπάρχοντος ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης μεταφέρθηκε η αναζήτηση της αναπτυξιακής ταυτότητας της χώρας στις Περιφέρειες, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να επικρατήσει η λογική της κατανομής των κονδυλίων κι όχι η λογική της αποδοτικής αξιοποίησης.
Θέλουμε τους πολίτες να προασπίζουν την πόλη τους, τη γειτονιά τους, το χώρο της καθημερινής τους ζωής.
Θέλουμε τα τοπικά κινήματα παρόντα, με αφετηρία τα συγκεκριμένα προβλήματα του χώρου, από τα σκουπίδια, από το κυκλοφοριακό, από τον μολυσμένο αέρα, ως τη δημοκρατία στην πράξη …γιατί η Αυτοδιοίκηση είναι κατεξοχήν θεσμός δημοκρατίας, είναι το σχολείο της δημοκρατίας.
Γι΄ αυτό και θεωρούμε ως προτεραιότητα την θέσπιση της απλής αναλογικής. Μόνον έτσι ενθαρρύνονται οι πολίτες να συμμετέχουν στα όργανα λήψης των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο, ενδυναμώνοντας έτσι και την αποτελεσματικότητα. Κάθε άλλη περίπτωση διέπεται από τη λογική «όλα από το κόμμα, όλα για το κόμμα», που όχι μόνο ανατρέπει τη θέληση των τοπικών κοινωνιών, αλλά και περιορίζει τη δυνατότητα των εκπροσώπων της να χειριστούν τοπικές υποθέσεις.
Θεωρούμαι ότι πρέπει να υπάρξει μια ανακατανομή των δημοσίων πόρων και δαπανών που να βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία προς μια ανακατανομή ρόλων, έργων, αρμοδιοτήτων μεταξύ κράτους και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Το χθες χωρίς να παραβλέπουμε ή να μηδενίζουμε τα όποια θετικά βήματα έγιναν τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, ενίσχυση του πρώτου βαθμού Αυτοδιοίκησης, μεταρρύθμιση «Καποδίστριας», καθιέρωση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 για την ενίσχυση της τοπικής αυτονομίας, η ουσία είναι ότι η χώρα μας εξακολουθεί να παραμένει το πλέον συγκεντρωτικό κράτος, γιατί ήταν άτολμα και χωρίς ουσιαστική στηριξη.
Η πολιτική των Κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. στο θεσμικό, αλλά και στο οικονομικό επίπεδο διακρίθηκε για:
- τη στασιμότητα, τις οπισθοδρομήσεις και την άρνηση της ολοκλήρωσης και της υλοποίησης της μεταρρύθμισης του πολιτικού μας συστήματος με Αποκέντρωση και Αυτοδιοίκηση.
- τη μη προσαρμογή της χώρας μας σε ένα σύστημα τοπικής Αυτοδιοίκησης με όλες τις εξουσίες -αρμοδιότητες τοπικού, νομαρχιακού και περιφερειακού χαρακτήρα συνοδευόμενες από τους αντίστοιχους πόρους.
- την αθέτηση των υποσχέσεων και διακηρύξεων για θεσμοθέτηση και εφαρμογή της αιρετής περιφερειακής Αυτοδιοίκησης.
Αντίθετα ανέδειξαν την περιφέρεια ως το «μακρύ χέρι» της Κεντρικής εξουσίας και τον κομματικό Γενικό Γραμματέα σε «κηδεμόνα» της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης και διαχειριστή του Περιφερειακού προγράμματος και των Ευρωπαϊκών κονδυλίων.
- Οι πόροι της Αυτοδιοίκησης να είναι ελάχιστοι περίπου στο 5% σε σχέση με τα συνολικά έσοδα του δημοσίου τομέα, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. των 15 ξεπερνά το 20%,από τα χρήματα που διαχειρίζεται η Αυτοδιοίκηση στη χώρα μας, σε κάθε Έλληνα αντιστοιχούν 350€, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 2.500€ ανά κάτοικο.
- Ο σχεδιασμός και η διαχείριση των διαφόρων πόρων των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων των Διαρθρωτικών Ταμείων και του Ταμείου Συνοχής να γίνεται από το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών και τον διορισμένο Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας.
Κι αυτό γιατί μη υπάρχοντος ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης μεταφέρθηκε η αναζήτηση της αναπτυξιακής ταυτότητας της χώρας στις Περιφέρειες, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να επικρατήσει η λογική της κατανομής των κονδυλίων κι όχι η λογική της αποδοτικής αξιοποίησης.