Θέσεις για το Περιβάλλον
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ
Βιώνουμε καθημερινά τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αποτέλεσμα της ασκούμενης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας αλλά και της διεθνούς κατάστασης.
Αυτό μεταφράζεται με εργασιακή ανασφάλεια (ανεργία, υποαπασχόληση, απολύσεις), συμπίεση των κοινωνικών δικαιωμάτων και με συρρίκνωση των κρατικών δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες στην παιδεία, την υγεία, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό καθώς και την ανάπτυξη της χώρας.
Σ’ αυτό το τοπίο, οι Δήμοι χωρίς πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς υποδομές και με ασφυκτικό κρατικό έλεγχο, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις αρμοδιότητές τους και να επιτελέσουν αποτελεσματικά τον κοινωνικό τους ρόλο.
Παράλληλα τα φαινόμενα αδράνειας, ρουσφετιού και κακοδιαχείρισης επιτείνουν την κατάσταση.
Η χώρα μας πολύ απέχει από το μοντέλο ισχυρών αυτοδιοικήσεων με αρμοδιότητες, έσοδα και αποτελεσματικές υπηρεσίες πολλών ευρωπαϊκών χωρών.
Πιστεύουμε ότι η πόλη και η αυτοδιοίκηση χρειάζεται την κινηματική δράση του Δημότη, της γειτονιάς, των συλλογικών φορέων, για καλύτερη ποιότητα ζωής, για τη διαμόρφωση υποδομών, για την προστασία του περιβάλλοντος, για την υλοποίηση του Δημοτικού Τεχνικού Προγράμματος.
Προτείνουμε και διεκδικούμε τη συμμετοχή του Δημότη στις αποφάσεις που μας αφορούν. Δε μας ικανοποιεί το μοντέλο να ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια και να περιμένουμε τη λύση των δημοτικών υποθέσεων από το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο χωρίς εμάς, για εμάς.
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Η δημοτική κίνηση ΑΝΗΣΥΧΗ ΠΟΛΗ, από την διακήρυξη και τις καταστατικές της αρχές θέλει και έχει στόχο να θέσει τον πολίτη στο κέντρο των αποφάσεων. Οραματίζεται έναν πολίτη ενεργό, διεκδικητικό, συμμέτοχο, κινηματικό που να διεκδικεί το δικαίωμα αλλά και να αισθάνεται την υποχρέωση να συνδιαμορφώνει και να συναποφασίζει με την εκάστοτε δημοτική αρχή, όποια κι αν είναι αυτή, για κάθε τι μικρό ή μεγάλο επηρεάζει την καθημερινότητά του. Καμιά απόφαση δεν μπορεί να θεωρηθεί καλή ή αποτελεσματική αν δεν εξυπηρετεί και δεν διευκολύνει τον πολίτη.
Μέσα από αυτό το πρίσμα βλέπουμε τη συμμετοχή μας στα δρώμενα της πόλης μας. Έτσι λοιπόν, το που -για παράδειγμα- χωροταξικά είναι σωστό να κτιστεί το δημαρχείο ή που θα πρέπει να δημιουργηθεί ο σταθμός του ΜΕΤΡΟ, δεν μπορεί να είναι απόφαση της δημοτικής μας κίνησης, ούτε οποιασδήποτε δημοτικής αρχής, αλλά της κοινωνίας.
Προς επιβεβαίωση αυτής της θέσης μας παραθέτουμε τα αποτελέσματα μια έρευνας που έγινε με αφορμή την απόπειρα για την εφαρμογή του Συμμετοχικού Προϋπολογισμού. Μιας και φέραμε ως παράδειγμα το δημαρχείου, στην ερώτηση ’’Ποια Έργα Πρέπει Να Γίνουν Πρώτα Στην Πετρούπολη’’ η επιλογή ’’Ιδιόκτητο Δημαρχείο’’ έλαβε την 12η και τελευταία θέση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις τρεις πρώτες επιλογές που κατά σειρά ήσαν:
(Τα πλήρη αποτελέσματα της συγκεκριμένης απάντησης καθώς και εκτενές μέρος της έρευνας επισυνάπτονται)
Βλέπουμε λοιπόν ότι μπορεί ορισμένοι να θέτουμε το θέμα του δημαρχιακού μεγάρου ως ύψιστο, όμως οι εκφρασμένες προτεραιότητες των συμπολιτών μας είναι διαφορετικές.
Με τις όποιες αδυναμίες κι αν είχε η έρευνα, δεν παύει να είναι ένα πολύτιμο εργαλείο γιατί αφ’ ενός καταγράφει την ακριβή εικόνα που έχουν διαμορφώσει οι πολίτες για τις υπηρεσίες και τις παροχές του δήμου αλλά και τις προτεραιότητες που θέτουν στην ιεράρχηση των έργων και όχι μόνο. Ένα πολύτιμο εργαλείο που αν το ακολουθήσουμε θα επιφέρει ριζικές αλλαγές στις πολιτικές προς όφελος των πολιτών.
Εμείς σαν ΑΝΗΣΥΧΗ ΠΟΛΗ θέτουμε ως πρώτη προτεραιότητα την εφαρμογή του ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ή Προϋπολογισμού Των Πολιτών.
Το πλεονέκτημα είναι αυτονόητο, ποιος μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από τον ίδιο τον πολίτη τα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά του; και ποιος είναι ο καταλληλότερος να ιεραρχήσει τις ανάγκες του;
Επιπλέον είναι η ευκαιρία να αποκτήσει ο πολιτικός κόσμος την χαμένη εμπιστοσύνη του πολίτη που τόσο έχει καταρρακωθεί –όχι άδικα- με τα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, την κακοδιαχείριση, την αδιαφάνεια, την εξυπηρέτηση των ημετέρων και το ψηφοθηρικό αλισβερίσι, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.
ΓΕΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Διεκδικούμε το δικαίωμα για ποιότητα ζωής σε μια φιλόξενη πόλη, με
1. Ανάσχεση της αυθαίρετης επέκτασης του αστικού ιστού και διάσωση των τελευταίων αδόµητων χώρων της πόλης. Αναπλάσεις των ελεύθερων χώρων και εξασφάλιση εκτάσεων για χώρους πρασίνου, ήπιας αναψυχής και άθλησης.
2. Εφαρµογή κοινωφελούς πολιτικής για την πρόληψη, επαναχρησιµοποίηση, ανακύ-κλωση και κοµποστοποίηση των απορριµµάτων. Απόρριψη της καύσης των απορριµ-µάτων και της χωροθέτησης µονάδων διάθεσης αποβλήτων σε βεβαρηµένες περιοχές.
3. Υπεράσπιση του αστικού πρασίνου,
4. Δίκτυο δρόμων ήπιας κυκλοφορίας και ποδηλάτου και ταυτόχρονα άμεση ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς για να αποθαρρυνθεί η χρήση του αυτοκινήτου.
Διεκδικούμε την απόλυτη προστασία για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις, όχι μόνο όσον αφορά το Ποικίλο αλλά για όλη τη χώρα. Τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται μόνο σε τοπικό επίπεδο. Πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την καταστροφή που επέφερε ο δασοκτόνος νόμος 3208/03. Όσο κι αν από το 2008 το Συμβούλιο της Επικρατείας τον έχει καταστήσει ανενεργό και έχει επαναφέρει σε ισχύ τον 998/79, θεωρούμε απαραίτητο να απαιτήσουμε την πλήρη κατάργησή του και την αντικατάστασή του με σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο που θα δώσει οριστικό τέλος και θα αποτελεί πραγματική ασπίδα για κάθε σπιθαμή δασικής έκτασης. Που να καταργεί οποιαδήποτε εκτός ορίου δόμηση χωρίς να αφήνει παραθυράκια και δυνατότητα παρερμηνειών κι επιπλέον να δημιουργεί έναν ενιαίο φορέα δασοπροστασίας.
Ιδιαίτερα για τα περιαστικά δάση της Αττικής, δηλαδή όλες τις δασικές εκτάσεις του λεκανοπεδίου που έχουν μείνει αδόμητες που φυσικά μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το Ποικίλο μπορούμε να πούμε τα εξής:
Η ιδιαιτερότητα των συγκεκριμένων εκτάσεων έγκειται στη διπλή τους αποστολή: να λειτουργούν ως προστάτες του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας και ταυτόχρονα να καλύπτουν ανάγκες κοινωνικές και αναψυχής.
Όμως η μέχρι σήμερα διαχείριση δεν μπόρεσε να επιβάλει την ισορροπία ανάμεσα στις δύο λειτουργίες. Η συσσώρευση όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων και η εγκατά-σταση του 50% του ελληνικού πληθυσμού στην Αττική οδήγησε στην τσιμεντοποίηση μεγάλων εκτάσεων δασικού χαρακτήρα, ενώ την ίδια στιγμή δημιούργησε και ανάλογες πιέσεις αναψυχής σε βάρος της περιβαλλοντικής λειτουργίας.
Αν σ' αυτά προσθέσουμε και τις τεράστιες καταστροφές από τις πυρκαγιές, τότε εύκολα μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί ένα από τα καλύτερα μικροκλίματα της χώρας μας, όπως είναι αυτό που χάρισε η φύση στην Αττική, έχει υποστεί τέτοια υποβάθμιση που ξεπερνά ακόμη και τα όρια του συναγερμού.
Παρ' όλα αυτά, τα δάση εξακολουθούν:
Απαιτείται λοιπόν άμεσα να ληφθούν μέτρα όχι μόνο ανάσχεσης της πορείας τσιμεντοποίησης της Αττικής, αλλά και αναστροφής των κλιματικών συνθηκών. Γι' αυτό, τα περιαστικά δάση πρέπει να έχουν μόνο μία αποστολή, την προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας, δηλαδή να τα διαχειριζόμαστε όπως και τα δάση των υπόλοιπων ορεινών όγκων της χώρας μας και μάλιστα με απόλυτη προστασία του δασικού τους χαρακτήρα.
Αν δεχτούμε αυτό σαν αναγκαιότητα, οι προσπάθειες βελτίωσης προϋποθέτουν:
Τη δάσωση όλων των εκτάσεων που κάηκαν τα τελευταία 20 χρόνια
Η αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων πρέπει να γίνεται άμεσα και χωρίς εξαιρέσεις. Στην Πάρνηθα, από τα καμένα 19.000 στρέμματα ελατοδάσους, αναδασώθηκαν τα 350 στρ. και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με τα υπόλοιπα 18.650 στρ.
. Την επανεξέταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
Στην Αττική δεν υπήρξαν ποτέ ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις, μόνον νομές και χρήσεις είχαν δοθεί εν μέρει για κοινωνικούς λόγους κυρίως όμως για την εξυπηρέτηση ημετέρων. Η μεθόδευση αναγνώρισης τέτοιων ιδιοκτησιών αποτέλεσε τη μεγαλύτερη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. Κι επειδή πίσω από κάθε πυρκαγιά κρύβεται και κάποια απόπειρα αλλαγής χρήσης, η κρατικοποίηση όχι μόνο θα αποτρέψει τέτοιες συμπεριφορές αλλά και θα συμβάλει στην καλύτερη διαχείριση. Ως βασικό εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου πρέπει να χρησιμοποιηθεί το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου, που όμως προϋποθέτει πολιτική βούληση των κυβερνήσεων (που από την πρακτική που έχουν ακολουθήσει δεν μπορούμε να πειστούμε ότι υπάρχει) και ισχυρό κίνημα υπεράσπισης.
Την κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης με ταυτόχρονη απαγόρευση οποιασδήποτε οικιστικής επέκτασης πριν την ολοκλήρωση της σύνταξης των δασικών χαρτών.
Όλο το λεκανοπέδιο κινδυνεύει να μεταβληθεί σε μια απέραντη τσιμεντούπολη. Είναι καταδικαστέο που όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης όχι μόνο δεν περιόρισαν την εκτός σχεδίου δόμηση αλλά και τη διεύρυναν τόσο σε βάρος της γεωργικής γης υψηλής παραγωγικότητας όσο και σε βάρος των δασών, φτάνοντας μέχρι και του σημείου να νομιμοποιούν αλλαγές χρήσης καταπατητών δασικής γης.
Την ουσιαστική συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η Αυτοδιοίκηση πρέπει να πρωταγωνιστήσει όχι μόνο στην προστασία αλλά και στην υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα αυτών των δασών, αφού γνωρίζει πολύ καλά τις πιέσεις που δέχονται για αλλαγή χρήσης. Επί πλέον, είναι αυτή που μπορεί να ενισχύσει και να συμβάλει στην οργανωμένη εθελοντική δασοπροστασία.
Γνωρίζοντας τι πρεσβεύουν οι ασκούντες εξουσία στη χώρα μας, από την πολιτική που εφάρμοσαν όλα αυτά τα χρόνια, οφείλουμε να διεκδικήσουμε όλα τα παραπάνω με την κινηματική μας δράση .
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΗΣ
Ξεκίνησε ως μια φούσκα στα στεγαστικά δάνεια, έγινε σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση και κατέληξε η μεγαλύτερη οικονομική κρίση που βίωσε η ανθρωπότητα εδώ και πολλές δεκαετίες. Στα καθ’ ημάς, με την αδιέξοδη πολιτική που εφαρμόστηκε από όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. όλα αυτά τα χρόνια, οδήγησαν την χώρα στο να εκχωρήσει την αυτονομία και την διαχείριση της χώρας σε οικονομικούς οργανισμούς με ότι αυτό συνεπάγεται. Και δυστυχώς οι προοπτικές είναι δυσοίωνες, οι παραδοσιακοί πυλώνες της ανάπτυξης ναυτιλία, τουρισμός, κατασκευές έχουν βυθιστεί σε μαρασμό και δείχνουν να μην μπορούν να βγάλουν την οικονομία μας από την κρίση, τουλάχιστον όχι στο ορατό και προβλέψιμο μέλλον.
Αυτή η κρίση όμως δεν αφορά μόνο οικονομικά μεγέθη. Αφορά πρωτίστως ανθρώπους και όχι μόνο όσους που έχασαν ή πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους, αφορά όλους μας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια νέα σκληρή πραγματικότητα που θα μας οδηγήσει στο να αλλάξουμε προτεραιότητες.
Σε αυτό το πλαίσιο θα κλιθούμε να δώσουμε απάντηση σε ανέργους συμπολίτες μας, σε άστεγους, σε πεινασμένους που θα μας ρωτούν: μέσα σε αυτόν τον οικονομικό – κοινωνικό κυκεώνα εσείς μιλάτε για αναδασώσεις, για ανάπλαση πλατειών, πεζοδρομίων, για δεντροστοιχίες για ορθολογική χρήση του ΙΧ που σε λίγο θα αδυνατούμε να το χρησιμοποιούμε ακόμη και για τα απολύτως αναγκαία.
Και δυστυχώς δεν θα έχουν άδικο.
Σε αυτό το ερώτημα έχουμε να αντιτάξουμε ότι την ίδια ώρα με την οικονομική κρίση υπάρχει παράλληλα μια ακόμη κρίση. Είναι η κρίση του κλίματος, που οι συνέπειές της υπερβαίνουν κατά πολύ –σε βάθος χρόνου- την οικονομική και την υπερβαίνουν, ακόμη και σε καθαρά οικονομικά μεγέθη.
Άρα το ερώτημα, το καυτό ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι το πώς θα αποφύγουμε έναν κλιματικό Αρμαγεδώνα την ώρα που η οικονομία παραπαίει;
Γιατί τι νόημα θα έχει να επιβιώσουμε εντέλει της οικονομικής κρίσης σε ένα περιβάλλον που θα θυμίζει σεληνιακό τοπίο; Έχουμε τέτοιες εικόνες στο μυαλό μας από κινηματογραφικές ταινίες, την επιβίωση σε έναν κόσμο κατεστραμμένο. Ας παραμείνουν εικονικές, εικόνες πλασματικές αποτυπωμένες στο κινηματογραφικό πανί και όχι εικόνες της πραγματικότητας. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι απλώς η επιβίωση, εμείς θέλουμε να ΖΟΥΜΕ και όχι να επιβιώνουμε. Δεν πρέπει στο όνομα οποιασδήποτε οικονομικής κρίσης, οποιασδήποτε επιβίωσης να απεμπολήσουμε τα δικαιώματά μας στον πολιτισμό, στο περιβάλλον, στην ποιότητα της ζωής μας γιατί θέλουμε να παραμείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και απλώς όντα.
Ας θέσουμε λοιπόν διαφορετικά το ερώτημα: Πώς θα ανορθώσουμε την οικονομία κάνοντας την ίδια στιγμή στροφή 180 μοιρών στις επιλογές μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κλιματική κατάρρευση; Και ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μια απάντηση που θα πρέπει να απαντά ταυτόχρονα στα δύο καυτά ερωτήματα της εποχής.
Αν ανατρέξουμε στα προγράμματα ανόρθωσης της οικονομίας που είχαν εξαγγείλει διάφορες χώρες για το 2009 (το πρώτο έτος που κλίθηκαν να αντιμετωπίσουν την κρίση) διαπιστώνουμε ότι σε αρκετές από αυτές ένα μεγάλο μέρος των δημόσιων ενισχύσεων δίνεται σε αυτό που αποκαλούμε πράσινη οικονομία, με έμφαση μάλιστα στις καθαρές ενεργειακές τεχνολογίες. Ενδεικτικά το πρώτο τρίμηνο του 2009, οι ΗΠΑ διέθεσαν 112,3 δισ. $(12% του πακέτου σταθεροποίησης), η Γερμανία 13,8 δισ. $ (13%), η Γαλλία 7,1 δισ. $ (21 %) και η Βρετανία 2,1 δισ. $ (7%).
Παράλληλα όπως έδειξε σχετική μελέτη στις ΗΠΑ, η τόνωση της οικονομίας μέσω της διοχέτευσης δημόσιων πόρων σε πράσινες επενδύσεις δημιουργεί περισσότερες θέσεις εργασίας απ' ό,τι αν τα χρήματα αυτά διοχετευτούν στην ιδιωτική κατανάλωση ή ακόμη χειρότερα σε παραδοσιακούς τομείς της οικονομίας, όπως π.χ. η πετρελαϊκή βιομηχανία.
Έτσι αυτό που μέχρι πρότινος ήταν ψίθυρος ολοένα και δυναμώνει και όλο και περισσότεροι άρχισαν πλέον να χρησιμοποιούν τις φράσεις “πράσινη ανάπτυξη”, “πράσινη οικονομία”, “πράσινη επιχειρηματικότητα” ως μία διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα.
Η πράσινη ανάπτυξη προβάλλει, λοιπόν, ως μια ασφαλιστική δικλίδα στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας που απειλούνται ή και στη δημιουργία νέων ώστε να ξανακερδηθεί η αναπτυξιακή ορμή που απαιτείται για το ξεπέρασμα της κρίσης. Αυτές οι θέσεις εργασίας αφορούν τομείς της οικονομίας που είτε δεν έχουν παραλύσει τελείως από το δηλητήριο της κρίσης είτε κρίνονται ως απαραίτητοι για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στην πρώτη γραμμή αυτής της νέας πολιτικής απασχόλησης βρίσκονται οι τομείς εκείνοι που μας οδηγούν σε μια οικονομία χαμηλής έντασης άνθρακα. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), οι τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας, η οικολογική δόμηση και οι πράσινες μεταφορές φαντάζουν πια ως το μόνο εφικτό μέσον που μπορεί να δώσει ελπίδα σε έναν κόσμο φοβισμένο και απαισιόδοξο.
…Είναι πολύ όμορφο για να είναι αληθινό.
Σε όσα αναφέρουμε παραπάνω υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά…. Γιατί η απόσταση που χωρίζει το όνειρο από τον εφιάλτη είναι μικρή ή μεγάλη ανάλογα από την θέση του παρατηρητή. Γιατί αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα είναι οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν. Και το ζητούμενο είναι ποίοι θα να τις εφαρμόσουν και πώς;
Αυτό που μας φοβίζει είναι το ότι αν εφαρμοστούν από εκείνους που προκάλεσαν τα προβλήματα, από εκείνους που μετέτρεψαν την φύση σε εμπόρευμα, τότε μπορεί να αποδειχθεί μια νέα… “φούσκα”.
Οι λύσεις στα οικολογικά προβλήματα δεν μπορεί να δοθούν από κυβερνήσεις νεοφιλελευθε-ρισμού και τους συνεργάτες τους, τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, τα ΜΜΕ που αποπροσανατολίζουν. Δεν µπορεί να δοθούν µέσα από µια, δήθεν ουδέτερη, πολιτική συναίνεσης µε το δικοµµατισµό.
Προτεραιότητά μας Πράσινη Ανάπτυξη με Κόκκινο Πρόσημο. Στα καθ’ υμάς.
Όσον αφορά τον δικό μας μικρόκοσμο, είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματι-κότητα και να προσγειωθούμε. Οι συνέπειες της επερχόμενης λαίλαπας, θα πλήξει κυρίως τα λαϊκά στρώματα. Αν και εμείς δεν είχαμε κλιθεί στο μεγάλο φαγοπότι, ωστόσο εμάς καλούνε για να πληρώσουμε το λογαριασμό.
Η καθημερινή σχεδόν αύξηση της ανεργίας, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η μείωση των μισθών, η μαύρη εργασία και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα της κρίσης, ενώ οι συνέπειές της είναι η σκληρή λιτότητα για τους εργαζόμενους, τους νέους, τις γυναίκες, την ελληνική κοινωνία συνολικά και τους θεσμούς της.
Σκληρή λιτότητα που θα πλήξει και την τοπική αυτοδιοίκηση, με δραστική μείωση των πόρων που είναι απαραίτητοι τόσο για την κάλυψη των άμεσων αναγκών των πολιτών όσο και για τη δημιουργία υποδομών που θα εξυπηρετούν τη συνεχή βελτίωση της ποιότητας της καθημερινής ζωής των πολιτών.
Για το αμέσως επόμενο διάστημα και κυρίως την 4ετία που η επόμενη δημοτική αρχή θα κληθεί να αναλάβει τη διαχείριση του δήμου, οι προτεραιότητες που θα θέσει πρέπει να αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές συνέπειες αυτής της οικονομικής κρίσης. Ανεξάρτητα από ποια δημοτική αρχή θα είναι, πιστεύουμε ότι πρέπει -εάν χρειαστεί- να εγκαταλείψουμε “έργα πνοής και ανάπτυξης”, έργα που θα βελτιώνουν την εικόνα της πόλης, βάζοντας σε προτεραιότητα, και με τη σύμφωνη γνώμη των πολιτών πάντα, έργα κοινωνικής πολιτικής για την ουσιαστική στήριξη των δοκιμαζόμενων συμπολιτών μας.
Ως παράδειγμα, για να γίνει κατανοητό αυτό που θέλουμε να πούμε, φέρνουμε το εξής.
Μια από τις σύγχρονες λύσεις για την ανακούφιση από το κυκλοφοριακό πρόβλημα, μέσα σε έναν πυκνό πολεοδομικό ιστό που τον χαρακτηρίζει η έλλειψη αδόμητων χώρων, όπως είναι η πόλη μας, είναι η κατασκευή ενός πλέγματος μικρών ή μεσαίων υπόγειων χώρων στάθμευσης. Όντως είναι μια σωστή λύση. Όμως από την άποψη του υψηλού κόστους υλοποίησης, ποιος εχέφρων νους τολμάει να το προτείνει μέσα στη σημερινή συγκυρία;
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι απεμπολούμε τα δικαιώματά μας ως δημότες στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, στην υγεία, την παιδεία, στην προστασία του περιβάλλοντος. Αλλαγή πλεύσης χρειάζεται και νοοτροπίας, για να τα δούμε μέσα από ένα άλλο πρίσμα, που θα διαμορφώνει κοινωνικές δομές και πρωτοβουλίες πολιτών που θα υπερασπίζουν έμπρακτα και θα προάγουν τα δικαιώματά μας σε αυτό που συνολικά ονομάζουμε ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ
Τα χαρακτηριστικά της πόλης
Η Πετρούπολη είναι αποτέλεσμα μιας αστικοποίησης εξαιρετικά ταχύρυθμης, χωρίς το βάθος χρόνου που επιτρέπει να δημιουργηθούν ρίζες, όπως επίσης να αναπτυχθεί μια προσέγγιση πίστης, ιδιοποίησης και συναίσθησης ότι ο χώρος, ανεξάρτητα αν είναι η πόλη ή μια περιοχή της, ανήκει στους κατοίκους του. Αυτό δεν αφορά μόνο την δική μας πόλη, είναι ένα φαινόμενο που συνδέεται με την εξέλιξη αυτής της περιοχής του κόσμου κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων. Οι μετακινήσεις των πληθυσμών λόγω των πολέμων, της ανταλλαγής πληθυσμών, των εθνικών εκκαθαρίσεων, και τέλος η αστυφιλία υπήρξαν καθοριστικές. Λείπουν, επομένως, οι ισχυροί δεσμοί μεταξύ κοινωνίας, πληθυσμού και χώρου, δεσμοί που για παράδειγμα υπάρχουν στη δυτική Ευρώπη και δίνουν στις πόλεις της την ικανότητα να ανθίσταται στις διάφορες μόδες, τις διάφορες μετακινήσεις, τις διάφορες δυνάμεις της αγοράς. Πόσο μάλλον για την Πετρούπολη που έχει ζωή σχεδόν μόνο 50-60 χρόνων.
Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία – δεκαπενταετία αποτελεί έναν ισχυρό πόλο έλξης, τον ισχυρότερο στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Αθήνας, που θα λέγαμε ότι έλκει η εμπορική αξία της εικόνας, του συμβόλου, επειδή σε τελική ανάλυση αγοράζουν τη δυνατότητα να περνούν καλοκαιρινές νύχτες κοιτάζοντας από το μπαλκόνι τους την, όντως μαγευτική (και συνάμα αποκαρδιωτική), εικόνα όλου σχεδόν του λεκανοπέδιου. Βρίσκεται, λοιπόν, ανάμεσα σε δυο ασταθείς παράγοντες: αφενός είναι μια πόλη που την ’’εποφθαλμιούν’’ όλο και περισσότερο και αφετέρου οι εσωτερικές της δυνάμεις αντίστασης δεν επαρκούν.
Κατά συνέπεια έχει σωρεύσει όλες τις αρνητικές πλευρές της ανάπτυξης χωρίς τις θετικές της, όπως κάθε άλλη σύγχρονη πόλη. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στο δήμο μας χαρακτηρίζονται από έλλειψη οράματος. Κοντόφθαλμες χρονικά, καθηλωμένες στις ανάγκες του σήμερα χωρίς το βλέμμα να αγναντεύει το αύριο. Κι αν στα πρώτα χρόνια που ακόμη διαμορφωνόταν η πόλη μας, οι ανάγκες της εποχής και των κατοίκων της μπορεί να δικαιολογήσει τις προτεραιότητες που ακολουθήθηκαν, στα επόμενα χρόνια όταν νέοι άνθρωποι έλαβαν τις τύχες της δυστυχώς ίδιες πολιτικές ακολούθησαν, πάλι χωρίς μακρόπνοο σχέδιο και προγραμματισμό πολιτεύτηκαν. Μοιάζει επομένως ως φυσική συνέπεια το αποτέλεσμα, ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως παράδειγμα βιωσιμότητας, γιατί δυσκολεύει την καθημερινή ζωή των κατοίκων της, έχει ρύπανση, κυκλοφοριακά προβλήματα, δεν εξασφαλίζει βιώσιμη μετακίνηση όλων των κοινωνικών ομάδων (παιδιά, ΑΜΕΑ, ηλικιωμένοι), έχει παραχωρήσει ζωτικό χώρο στο αυτοκίνητο. Δεν είναι η μόνη και σίγουρα δεν είναι και η χειρότερη πόλη. Όμως είναι η δική μας πόλη, αυτή για την οποία νοιαζόμαστε και θέλουμε να την βελτιώσουμε.
Το γεγονός ότι είναι μια πόλη που την εποφθαλμιούν μπορεί όμως να μετατραπεί ταυτόχρονα σε πλεονέκτημα. Αλλά αυτό προϋποθέτει ένα πολιτικό και κοινωνικό παράγοντα ικανό να αδράξει τις ευκαιρίες και να αντισταθεί στις προσπάθειες εκμετάλλευσης. Μια τέτοια προσπάθεια συνεπάγεται έναν αγώνα ενάντια σε πλέγματα συμφερόντων που θα ζημιωθούν από αυτή τη διαδικασία, όπως είναι οι παράγοντες που συνδέονται με μια ευτελή κερδοσκοπία στη γη, οι οποίοι δεν θα υποχωρήσουν εύκολα και ενδέχεται να στραφούν σε άλλες τακτικές.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι αξίζει τον κόπο; Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, θέτει πολύ σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά νομίζουμε ότι αξίζει τον κόπο γιατί μπορεί η πόλη μας να χάσει, όμως αυτά που θα χάσει είναι σχετικά λίγα ενώ μακροπρόθεσμα θα κερδίσει πολλά, έτσι το συνολικό ισοζύγιο θα είναι θετικό.
Υπάρχει δυνατότητα αναστροφής;
Κατά τη γνώμη μας ναι. Προϋποθέτει όμως την ανάγκη ύπαρξης ενός συνειδητού ‘’παίκτη’’. Είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα πολιτικός παράγων ικανός να εκπροσωπήσει το συλλογικό αγαθό, ένα αγαθό που μπορεί να υπερβεί τους κατοίκους και να υπηρετήσει πιο μακροπρόθεσμα την ψυχή της πόλης μας, το δυναμικό της, προσπαθώντας να το σώσει. Πρέπει να σταματήσουμε να εκποιούμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας έναντι του πινακίου φακής της οικοπεδοποίησης, της αντιπαροχής, της πελατειακής πολιτικής που υπηρετεί τα μικροσυμφέροντα έναντι ψήφων.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια καμπή. Ζούμε τα προβλήματα μέρα με τη μέρα, βιώνουμε μια σταδιακή υποβάθμιση των συνθηκών ζωής και εργασίας.
Η ιστορική παρατήρηση μας λέει ότι μια αντιστροφή της τύχης, μια αλλαγή, μια ’’περιπέτεια’’ μπορεί να συμβεί μετά από ένα τράνταγμα, ένα «σοκ». Και δυστυχώς για την πόλη μας, όπως και για την Ελλάδα, αυτό το σοκ είναι πλέον προβλέψιμο, σχεδόν ορατό και θα είναι επώδυνο. Τουλάχιστον ας αποτελέσει μια αφετηρία αλλαγών. Αλλαγών σε ατομικό και συνολικό επίπεδο. Ας αντιστρέψουμε την εγω-κεντρική θεώρηση του κόσμου μας, ας πάψουμε την λογική …της κατσίκας του γείτονά μας και να σκύψουμε στα προβλήματα του πλησίον μας. Ήρθε η στιγμή για τον καθένα μας να προσφέρει κάτι από τον χρόνο του, τον χώρο του και τον εαυτό του για το δημόσιο, το κοινό καλό γιατί αυτό αφορά όλους μας και πρωτίστως τον ίδιο μας τον εαυτό.
Γιατί αυτό είναι ο φόβος αυτών που με τις επιλογές τους, την πολιτική που άσκησαν μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Η αφύπνιση και η ενεργός συμμετοχή των πολιτών είναι έξω από τη λογική και τα θέλω τους, γιατί θέλουν να σχεδιάζουν το μέλλον μας ερήμην των πολιτών και σκόπιμα έχουν επιλέξει να μας μετατρέψουν σε παθητικούς παρατηρητές, θεατές του καναπέ.
Ας τους χαλάσουμε λοιπόν τα σχέδια, ας γίνουμε ο εφιάλτης τους.
Ας μετατρέψουμε την οικονομική κρίση σε κρίση συνείδησης. Ποικίλο όρο s
Όντως οι αναδασώσεις με τον τρόπο που γίνονται έχουν φτάσει σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό άλλωστε πληθαίνουν οι φωνές που αντιδρούν στο μοντέλο που έχει επικρατήσει. Μη ξεχνάμε ότι το δάσος δεν αποτελεί απλώς ένα σύνολο δένδρων και θάμνων, αλλά πλούσιο οικοσύστημα με πολλά είδη φυτών και ζώων, που αλληλοσυνδέονται με πολύπλοκες οικολογικές σχέσεις, έτσι η επικρατούσα λογική της κατά κόρον χρήσης κωνοφόρων δεν πρέπει να συνεχιστεί.
Σε κάθε περίπτωση η όποια προσπάθεια αναδάσωσης θα πρέπει να εξειδικεύεται λαμβάνοντας υπόψην της τις ιδιομορφίες του χώρου (ποιότητα και σύνθεση του εδάφους, μικροκλίμα κλπ) ώστε να εξασφαλίζετε όχι μόνο η βιοσημότητα των δέντρων που φυτεύονται –διαφορετικά θα υπάρχουν πολλές απώλειες-, αλλά και δεν θα γίνεται αλλοίωση της βιοποικιλιότητας.
Μια άλλη παράμετρος αφορά και τον τρόπο που γίνεται η προετοιμασία του χώρου για την δενδροφύτευση. Συνήθως ογκώδη σκαπτικά μηχανήματα ‘’οργώνουν’’ τον χώρο για να ανοίξουν τους λάκκους, καταπατούν το έδαφος καταστρέφοντας και ακυρώνοντας την δυνατότητα φυσικής αναδάσωσης.
Εν ολίγοις η πρότασή μας είναι ότι οποιαδήποτε επέμβαση αναδάσωσης πρέπει να γίνεται μόνον όταν έχει εξαντληθεί η δυνατότητα της φυσικής αναγέννησης του δάσους καισε κάθε περίπτωση οι επεμβάσεις θα πρέπει να γίνονται κατόπιν εξειδικευμένης μελέτης και με την συνδρομή ειδικών οι οποίοι θα υποδεικνύουν τον χώρο, τον χρόνο και την ποικιλία των δένδρων και φυτών.
Όσον αφορά τα καθ’ ημάς και ως προς το Ποικίλο, πιστεύουμε ότι η Δημοτική Αρχή θα πρέπει να δημιουργήσει ένα φυτώριο στο οποίο να καλλιεργούνται φυτά και δέντρα που ταιριάζουν με το οικοσύστημα του βουνού μας και σε συνεργασία με κοινωνικούς φορείς, σχολεία και γενικά με κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη να διοργανώνει στοχευμένες αναδασώσεις, ήπιας μορφής. Δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να εμπλέκονται εργολάβοι ή άλλοι κερδοσκοπικοί μηχανισμοί, αντίθετα να ενταθεί η εθελοντική συμμετοχή γιατί έτσι δημιουργούνται ευαίσθητοι πολίτες που όχι μόνο θα φροντίζουν και θα προστατεύουν αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν, αλλά έτσι αποκτούν και ευαισθησία για την προστασία του περιβάλλοντος γενικότερα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της ενεργούς συμμετοχής του πολίτη, εντάσσουμε και το θέμα της ΠΥΡΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ που σαφώς μόνο με την εθελοντική συνδρομή είναι δυνατόν να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Το θέμα του ΠΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟΥ θα μπορούσαμε να το δούμε όχι αποσπασματικά ως ένα μόνο στο χώρο ευθύνης του δικού μας δήμου, αλλά ως ένα δίκτυο πυροφυλακίων που σε συνεργασία με τους όμορους δήμους θα καλύπτει πλήρως και θα προστατεύει συνολικά όχι μόνο το Ποικίλο αλλά και την φυσική του συνέχεια που είναι το όρος Αιγάλεω. Αυτό όμως μας προβληματίζει γιατί συνεπάγεται επεμβάσεις στο βουνό μας που σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να γίνονται.
Εμείς προκρίνουμε την χρήση των νέων συστημάτων και τεχνολογιών που είναι απείρως πιο αποτελεσματικά, τόσο όσον αφορά την έγκαιρη ανίχνευση, όσο και την ειδοποίηση και την ενεργοποίηση του ‘’συναγερμού’’ για την κατάσβεση. Θα τολμούσαμε να προτείνουμε την διοργάνωση από κοινού με τον ή τους Περιβαλλοντικούς Ομίλους και τις εμπλεκόμενες Δημοτικές Αρχές μια ημερίδα για την ενημέρωση σε αυτές τις νέες τεχνολογίες.
Το θέμα όμως της πυροπροστασίας δεν πρέπει να το βλέπουμε ξεκομμένα από την πρόληψη. Το γιατί είναι κατανοητό. Δύο είναι οι άξονες στους οποίους πρέπει να κινηθούμε. Ο ένας αφορά το βουνό και εννοούμε επεμβάσεις όπως:
Ο δεύτερος άξονας αφορά τον ίδιο τον πολίτη – επισκέπτη του βουνού και όχι μόνο. Βλέπουμε αναγκαίο να γίνεται σε ετήσια βάση μια καμπάνια ενημέρωσης με διττή κατεύθυνση. Μία που θα έχει προληπτικό στόχο για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν οι πολίτες ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος πυρκαγιάς και η δεύτερη θα στοχεύει στο τι πρεπει να κανΟΥΝ, δηλαδή τις ακριβείς και αποτελεσματικές ενέργειες που πρέπει να γίνονται από τον καθένα μας την στιγμή που διαπιστώνει οποιαδήποτε πυρκαγιά. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να ρίξουμε στα σχολεία, ώστε σιγά – σιγά μεγαλώνοντας τα παιδιά μας να έχουν αποκτήσει και γνώσεις και συνείδηση για την προστασία του βουνού μας.
Τέλος δεχόμαστε κάθε παρέμβαση που είναι προς όφελος του Βουνού μας, αρκεί να γίνεται κατόπιν μελέτης, να είναι ήπιας μορφής και κυρίως ενταγμένη μέσα σε ένα συνολικό σχέδιο και όχι μεμονωμένη και αποσπασματική.
Αλίμονο στην κοινωνία που θεωρεί ότι οι δασικές εκτάσεις αποτελούν φτηνή λύση για να καλύψει τις ανάγκες της. Είναι μια κοινωνία χωρίς μέλλον.
Απόλυτη προστασία για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις , και όπως αναφέραμε στις Γενικές Αρχές μας, αυτό δεν ισχύει μόνο το Ποικίλο αλλά για όλη τη χώρα.
Πιστεύουμε ότι εμείς ως δήμος ή ως τοπική κοινωνία όσο και να δεσμευτούμε δεν αρκεί για να διαφυλάξουμε αποτελεσματικά την ακεραιότητα του βουνού. Πρέπει να στοχεύσουμε στην ύπαρξη νομικού πλαισίου που να το προστατεύσει άπαξ και δια παντώς και προς αυτή την κατεύθυνση το Προεδρικό Διάταγμα για την προστασία του ορεινού όγκου του Υμηττού μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα και η αφορμή για το πώς πρέπει να είναι η δράση μας και το τι πρέπει να απαιτήσουμε από την πολιτεία.
Εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια που γίνεται από τους Περιβαλλοντικούς Ομίλους Πετρούπολης, Περιστερίου και Χαϊδαρίου για την προστασία του Βουνού μας με τους οποίους, προτάσσοντας την κινηματική λογική μας, θα θέλαμε να έχουμε μια στενότερη συνεργασία με στόχο τη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου αντίστασης στις επιζήμιες επιλογές για το περιβάλλον. Γιατί αναγνωρίζουμε ότι η ανάγκη που ώθησε ευαισθητοποιημένους πολίτες στην συγκρότηση των συγκεκριμένων ομίλων πηγάζει αφενός από τη δραματικότητα των σοβαρών περιβαλλοντικών προβλημάτων και αφετέρου από την αδυναμία των κυβερνήσεων να δράσουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Το πεδίο δράσης τους απορρέει είτε από την έλλειψη θεσμοθετημένου κοινωνικού διαλόγου είτε από το γεγονός ότι οι πολίτες βρίσκονται πιο μπροστά από την πολιτική τους εκπροσώπηση.
Επιγραμματικά οι θέσεις μας για το Ποικίλο κινούνται στους παρακάτω άξονες.
1. Το Ποικίλο με τη φυσική συνέχειά του που είναι το όρος Αιγάλεω να ενταχθεί σε καθεστώς προστασίας εν ίδει “Εθνικού Δρυμού” προσαρμοσμένο στις ιδιαιτέρες ανάγκες, με ενιαίο φορέα προστασίας, παρέμβασης με τη συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης, χωρίς φυσικά να εννοούμε έναν νέο ΑΣΔΑ.
2. Άμεση παραχώρηση των εκτάσεων του παλαιού πεδίου βολής από το Στρατό στην αυτοδιοί-κηση και στη συνέχεια στον φορέα προστασίας.
3. Αντιμετώπιση του Ποικίλου στην ολότητά του και όχι μόνο στο ορατό τμήμα του. Στο πίσω μέρος συντελείται ένα έγκλημα στο οποίο δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια.
4. Μη επέκταση του σχεδίου πόλης με έμφαση:
Οι δίκαιες απαιτήσεις προστασίας του Δημόσιου δασικού χαρακτήρα του Ποικίλου απαιτούν την ενεργοποίηση της κοινωνίας της πόλης και των γύρω Δήμων, όχι κυρίως στη νομική και τεχνική υποστήριξη αλλά στην πολιτική και κοινωνική βούληση για τη διεκδίκηση της ποιότητας ζωής και την επέκταση του πρασίνου κατά της οικοπεδοποίησης.
ΑΣΤΙΚΟ ΠΡΑΣΙΝΟ
Αυτό που εν μέρει σώζει την πόλη μας είναι η γειτνίαση με το περιαστικό πράσινο του βουνού μας και το πάρκο του Αγ. Δημητρίου που εισέρχεται στον ιστό της. Η υπόλοιπη σφύζει από το τσιμέντο. Αυτό κάνει επιτακτική την ανάγκη για:
v Διεκδίκηση των αδόμητων χώρων που έχουν απομείνει, και δυστυχώς είναι λίγοι, για δημιουργία χώρων πρασίνου αλλά και για κοινόχρηστες και κοινωνικές ανάγκες.
v Πρόγραμμα πρασινίσματος των σχολικών χώρων.
v Ανάπλαση και πρασίνισμα των πεζοδρομίων με ιδιαίτερη προσοχή όμως ως προς τον τρόπο που θα γίνει γιατί κατ’ αρχάς οφείλουμε να εξασφαλίσουμε ότι θα παίξουν το ρόλο που υποδηλώνει το όνομά τους, δρόμος για πεζούς. Αρκετά έχουμε εξοβελίσει τον πεζό και τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες (παιδιά, Τρίτη ηλικία, ΑΜΕΑ, μητέρες) δίνοντας προτεραιότητα στο αυτοκίνητο.
Εδώ ως Κίνηση που προτάσσει τον κινηματικό της χαρακτήρα, ερχόμαστε και καταθέτουμε συγκεκριμένη πρόταση. Στη λογική του να ‘’μη περιμένουμε να χιονίσει για να δούμε άσπρη μέρα’’, να μη περιμένουμε τη δημοτική αρχή, αλλά ως ευαίσθητοι πολίτες, εμείς, εσείς ως μέλη του Ομίλου, Σχολεία, Σύλλογοι Γονέων και άλλοι Φορείς, με την υπόδειξη ειδικών π.χ. ΑΣΔΑ, να πάμε να σκάψουμε, να φυτέψουμε, να διαμορφώσουμε κάθε ελεύθερο χώρο, δημόσιο ή ιδιωτικό. Όχι μόνο ως συμβολική κίνηση, αλλά να καταθέσουμε το στίγμα μας στην παρούσα και σε κάθε δημοτική αρχή για το τι πόλη θέλουμε.
Η αναφορά στην αξιοποίηση των εσόδων από τη νομιμοποίηση των ημιυπέθριων χώρων μας βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετους γιατί δεν εξυπηρετεί τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα της αυτοδιοίκησης που εμείς οραματιζόμαστε, ενώ παράλληλα ως προς την φιλοσοφία του το θεωρούμε ένα ευκαιριακό και κυρίως ανήθικο φοροεισπρακτικό κατασκεύασμα που δεν έρχεται να καλύψει κάποια κοινωνική ανάγκη, παρά μόνο να καλύψει τα άδεια τους ταμεία. Ήδη και παρά την αρχική εξαγγελία ότι θα παραχωρηθεί ως έσοδο στην τοπική αυτοδιοίκηση, υπαναχώρησαν και το απορροφούν στον “κεντρικό κουμπαρά”.
Λατομεία, οι ‘’αντιαισθητικές τρύπες στο περιβάλλον’’
Η αποκατάσταση των ανενεργών λατομείων είναι νόμος του κράτους όπως σαφώς ορίζεται από τις διατάξεις της δασικής, περιβαλλοντικής και λατομικής νομοθεσίας (παράγραφος 5, άρθρου 45 Ν. 998/79, άρθρο 3 Ν. 1650/86, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του Ν. 3010/02, παράγραφος 3 άρθρου 8 Ν. 2115/93 κ.α.), που υποχρεώνει τον χρήστη – λατόμο στην αποκατάσταση με εποπτεύων φορέα την Περιφέρεια.
Ομοίως, η Περιφέρεια είναι ο φορέας που έχει την ευθύνη χρηματοδότησης και υλοποίησης όλων των παλαιών ανενεργών λατομείων για τα οποία δεν υφίστατο η υποχρέωση αποκατάστασής τους, λόγω μη ύπαρξης σχετικού νομοθετικού πλαισίου που να την προέβλεπε, όπως είναι η περίπτωση του λατομείου Μουσαμά. Όλα αυτά με την ισχύουσα νομοθεσία, τώρα εν αναμονή των τελικών κειμένων του Καλλικράτη περιμένουμε να δούμε αν αυτό θα εξακολουθεί ισχύει ή όχι για να γνωρίζουμε πως πρέπει να κινηθούμε.
Ανεξάρτητα πάντως από αυτό, η άποψή μας είναι ότι σαφώς πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρξει αποκατάσταση. Πάντως πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι η όποια αποκατάσταση σε καμιά περίπτωση δεν αποκαθιστά την φυσική συνέχεια του χώρου, θα χρειαστούν δεκάδες χρόνια χωρίς και πάλι να αποτελεί βεβαιότητα. Μόνο ‘’αισθητικά’’ αποκαθιστά το τοπίο.
Συγκοινωνιακό – Κίνηση στη πόλη
Για να βρεις τη λύση σε κάποιο κοινωνικό πρόβλημα πρέπει πρώτα να εξετάσεις τις αιτίες που το δημιουργούν. Αυτό ισχύει και για το κυκλοφοριακό. Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου; Οι ειδικοί μας απαντούν: η ανάγκη, η συνήθεια και ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει.
Ποιοι είναι οι παράγοντες που συμμετέχουν; Η κρατικός μηχανισμός και οι χρήστες των αυτοκινήτων, δηλαδή εμείς.
Στην Ελλάδα η αντιμετώπιση και η όποια προσπάθεια επίλυσης του κυκλοφοριακού προβλήματος ταυτίζεται συστηματικά με τη δημιουργία οδικών ή διοικητικών μέτρων που δυστυχώς αποδεικνύονται ημιτελή (π.χ. μονά – ζυγά παλαιότερα, πράσινος δακτύλιος σήμερα). Αυτό όμως οδηγεί σε αδιέξοδο. Το γιατί είναι ευκολονόητο σύμφωνα με την πολεοδομική – συγκοινωνιακή παραδοχή ότι ‘’η ταχύτητα με την οποία γίνονται οι αλλαγές και οι βελτιώσεις είναι μικρότερη από την ταχύτητα με την οποία εμφανίζονται τα προβλήματα’’ .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αττική Οδός. Ήδη από το 2006 σε μια συνέντευξή του ο Γιώργος Πρεβελάκης είχε προβλέψει ότι: ‘’… αυτός ο αυτοκινητόδρομος θα παρουσιάσει σύντομα συμφόρηση, γιατί όπως ξέρουμε από τη δεκαετία του ’50, η προσφορά στη δυνατότητα κυκλοφορίας προκαλεί νέα ζήτηση. Στην πραγματικότητα, όταν κατασκευάζουμε νέους σημαντικούς οδικούς άξονες, δεν προσαρμοζόμαστε, όπως νομίζεται, στη ζήτηση, αλλά δημιουργούμε πρόσθετη ζήτηση, καθώς οι κυκλοφοριακές συμπεριφορές αλλάζουν ώστε να επωφελούνται από τις νέες αυτές δυνατότητες.’’
Για να αντιμετωπιστεί επομένως απαιτεί μια πολιτική που θα αξιολογεί συνεχώς και θα αναπροσαρμόζεται με ταχύτητα και ευελιξία.
Από την άλλη θα πρέπει να δούμε ποια είναι η σχέση του νεοέλληνα με το αυτοκίνητό του.
Για κάποιους από εμάς δεν είναι το μέσον αλλά αυτοσκοπός, δεν είναι εργαλείο αλλά η προέκταση του ΕΓΩ μας. Η απόκτηση του αυτοκινήτου έχει πάψει να γίνεται με κριτήριο υπαρκτές ανάγκες, έχει αναγορευτεί πλέον σε κοινωνικό status, καλύπτει ανάγκες επίδειξης. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για την αλόγιστη χρήση του.
Για να λυθεί επομένως το πρόβλημα θα πρέπει να αλλάξουν τακτική και οι δύο παράγοντες.
Από τη μία θα πρέπει η κρατική εξουσία να αντιμετωπίσει το συγκοινωνιακό με σοβαρότητα και σχεδιασμό. Να εκτελούνται έργα με στόχο να εξυπηρετούν υπαρκτές ανάγκες των πολιτών και όχι των κατασκευαστών. Που να ομαλοποιούν την ζωή των κατοίκων και όχι τις τσέπες των ημετέρων. Και επιτέλους με σεβασμό στο Περιβάλλον.
Από την άλλοι εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε συμπεριφορές και να υιοθετήσουμε ως πολίτες την έννοια της συν-υπεθυνότητας.
Στα καθ’ ημάς
Είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης ασφυκτιά από την κίνηση των αυτοκινήτων αλλά και από τη άναρχη στάθμευση.
Όπως αναφέραμε παραπάνω οι λόγοι που δημιουργούν το πρόβλημα είναι η ανάγκη, η συνήθεια και ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει.
Όσον αφορά την ανάγκη, δηλαδή την έλλειψη εναλλακτικής λύσης για μετακίνηση που αναγκάζει τον πολίτη να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητό του, αυτό καλείται το κράτος και οι φορείς του να το αντιμετωπίσουν και να δώσουν τη λύση. Απαιτεί να σχεδιαστεί μια νέα συγκοινωνιακή πολιτική που όμως για να είναι αποτελεσματική προϋποθέτει γνώση των πραγματικών αναγκών των πολιτών.
Η συνήθεια και ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει και μας οδηγεί στο να χρησιμοποιούμε αλόγιστα το αυτοκίνητο, έχει να κάνει με εμάς και την εγω-κεντρική θεώρηση που έχουμε υιοθετήσει. Επομένως για την λύση του απαιτεί τη δική μας συμμετοχή.
Παράλληλα όμως χρειάζεται να εφαρμοστεί μια πολιτική που θα βρίσκεται σε μια διαλεκτική σχέση με τους πολίτες για να αναδείξει το συλλογικό και δημόσιο συμφέρον της πόλης και των κατοίκων της, έναντι της εξατομικευμένης στάσης.
Εμείς πιστεύουμε ότι όντως χρειάζεται μια νέα αρχή. Ένα νέο σχέδιο με βασικό πυρήνα τη φιλοσοφία μιας πόλης με την ελάχιστη χρήση του αυτοκινήτου στον πολεοδομικό ιστό της. Στο ιδεολογικό και θεωρητικό σκέλος τοποθετούμε την αναγόρευση ως κρίσιμης μονάδας αναφοράς και σχεδιασμού έναν πολίτη που θα επιβαρύνει στο ελάχιστο την πόλη.
Στο τεχνικό σκέλος τα μέτρα είναι γνωστά από την παγκόσμια εμπειρία. Ενδυνάμωση όλων των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σε συνδυασμό με την προσφορά εναλλακτικών τρόπων μετακίνησης (ποδηλατόδρομων κλπ) και την εκτεταμένη χρήση πεζόδρομων.
Όσον αφορά τα ΜΜΜ, τόσο για τις μετακινήσεις εντός πόλης, όσο και για τις εκτός, προτείνουμε, βάσει όσων έχουμε προαναφέρει, νέο σχεδιασμό κατόπιν έρευνας που θα μελετήσει τις ανάγκες μετακίνησης των πολιτών. Με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας θα σχεδιαστούν εξ αρχής αφετηρίες, συγκοινωνιακές γραμμές, δρομολόγια και στάσεις οι οποίες συνεχώς θα αναπροσαρμόζονται. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει αποτελεσματική η μετακίνηση με τα ΜΜΜ και ωφέλιμη για τους συμπολίτες μας και το περιβάλλον.
Σχεδιασμό και εφαρμογή ενός ευρέως δικτύου ποδηλατοδρόμων που να συνδέει το Ποικίλο με το Γραμμικό Πάρκο, τους δρόμους σχολείων, τις πλατείες και να συνδέεται με το αντίστοιχο δίκτυο του Ιλίου από τη μία πλευρά της πόλης και με τον επικείμενο σταθμό του Μετρό στην Ανθούπολη, από την άλλη.
Οι πεζοδρομήσεις όπου έχουν εφαρμοστεί κατόπιν μελέτης και προγραμματισμού, η έρευνα έχει αποδείξει ότι έχουν συμβάλει αποτελεσματικά στη μείωση του κυκλοφοριακού προβλήματος. Υιοθετούμε την εφαρμογή εκτεταμένων –στο μέτρο του εφικτού- πεζοδρομίσεων που σε συνδυασμό με τους ποδηλατοδρόμους αποτελούν ανακουφιστικό παράγοντα.
Πρέπει να προτάξουμε και να προπαγανδίσουμε την εναλλακτική μετακίνηση ως λύση ρεαλιστική και ωφέλιμη για το περιβάλλον, την υγεία μας και την ποιότητα της ζωής μας στην πόλη.
Για μας η μείωση της χρήσης του ΙΧ έχει ιδεολογική αφετηρία και είναι στάση ζωής. Εφ’ όσον δοθούν εναλλακτικές λύσεις, ευελπιστούμε να πείσουμε τους συμπολίτες μας να την ακολουθήσουν με την θέλησή τους. Η χρήση του παρκόμετρου ως κατασταλτικός ή αποτρεπτικός μηχανισμός μας βρίσκει αντίθετους όχι μόνο γιατί δεν αποδεχόμαστε την μετατροπή της αυτοδιοίκησης σε εισπρακτικό μηχανισμό, αλλά και γιατί έμμεσα συντηρούμε έναν ταξικό ρατσισμό. Αποτρέπονται μόνο οι μη έχοντες εποχούμενοι, οι έχοντες μάλλον δεν θα εμποδιστούν από το κόστος.
Τέλος ένα θέμα που εμείς θεωρούμε σημαντικό και προτάσσουμε την άμεση λύση του, είναι ο καθορισμός χώρου ή χώρων για την στάθμευση μεγάλων οχημάτων και μηχανημάτων που είναι στην ιδιοκτησία συμπολιτών μας για να μη σταθμεύουν έξω από σχολεία, στην Αγία Τριάδα ή τέλος πάντων σε σημεία που και κινδύνους δημιουργούν και εμποδίζουν την κυκλοφορία. ΝΕΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ
Για μας η κατασκευή νέου Δημαρχείου, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, δεν αποτελεί προτεραιότητα. Άλλωστε και για τους συμπολίτες μας, όπως αποτυπώθηκε στην έρευνα, δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Επιπλέον δεν συμφωνούμε με την αντίληψη ενός Δημαρχιακού μεγάρου, “φαραωνικού” τύπου, “στολίδι” για τον δήμο. Όλοι μας σε κάθε ευκαιρία τονίζουμε την τσιμεντοποίηση της πόλης μας και την έλλειψη ελεύθερων χώρων. Πώς μπορούμε λοιπόν να συζητάμε για την κατασκευή ενός ακόμα τσιμεντένιου όγκου;
Η πρότασή μας είναι διασπορά – αποκέντρωση των υπηρεσιών του δήμου σε κάθε γειτονιά, σε υπάρχοντα κτίρια. Η σύγχρονη τεχνολογία με την δικτυακή σύνδεση επιτρέπει την επικοινωνία και την συνεργασία των υπηρεσιών και δίνει την δυνατότητα λειτουργίας της κάθε μίας ως αυτόνομης μονάδας για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Αυτή η επιλογή πέρα των άλλων μειώνει και την ανάγκη μετακινήσεων, αφού ο καθένας μας θα μπορεί, για την πλειονότητα των αναγκών του, να εξυπηρετείται στη γειτονιά του, αντί να συγκεντρώνονται από κάθε γειτονία σε ένα σημείο κεντρικά.
Όσον αφορά αυτό καθ’ αυτό το Δημαρχείο που θα στεγάζει την κεντρική διοίκηση, θα μπορεί να εξυπηρετηθεί με την αγορά ενός υπάρχοντος μικρού και λειτουργικού κτιρίου.
Έτσι ο προτεινόμενος χώρος κάτω από το καμίνι θα παραχωρηθεί ως ελεύθερος χώρος στους πολίτες.
ΑΠΕ - ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
Για μας κάθε πηγή ενέργειας που δεν επιβαρύνει το περιβάλλον είναι ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσουμε. Οφείλουμε να το γνωρίσουμε, να το εξετάσουμε για να βρούμε τον πιο συμφέροντα και αποδοτικό τρόπο για να το εφαρμόσουμε. Μη ξεχνάμε ότι και ως πολίτες ενόψει του ΚΕΝΑΚ (Κανονισμός ΕΝεργιακής Απόδοσης Κτιρίων) καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε.
Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλη λύση που συντελεί στην μείωση του κλιματικού φαινομένου.
Αυτό που μας προβληματίζει, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και πεδίο κινηματικής πολιτικής, είναι η εμπορευματοποίησή τους. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε εταιρίες που μέχρι πρότινος κερδοσκο-πούσαν καταστρέφοντας το περιβάλλον, σήμερα να εμφανίζονται αυτές οι ίδιες ως σωτήρες και να έχουν τους επιτρέπετε να εμπορεύονται ΑΠΕ ή να κατασκευάζουν αιολικά πάρκα.
Και αν η κεντρική εξουσία αδιαφορεί (σκόπιμα ή όχι) θα πρέπει εμείς τοπική αυτοδιοίκηση, πολίτες, φορείς να απαιτήσουμε να αλλάξει αυτή η πολιτική. Επιπλέον να δοθούν ισχυρά οικονομικά κίνητρα (π.χ. φοροαπαλλαγές) και όχι μόνο, που να κάνουν εφικτή από τον καθένα την επιλογή των ΑΠΕ ως συμφέρουσα λύση, γιατί αυτή τη στιγμή η απόσβεση της επένδυσης π.χ. σε φωτοβολταϊκά για οικιακή χρήση γίνεται περίπου μετά από 5 – 8 χρόνια ανάλογα την ισχύ και την απόδοση.
Εμείς προτείνουμε:
Καθολική χρήση φωτοβολταϊκών με πρώτη προτεραιότητα εφαρμογής σε όλες τις ταράτσες των δημόσιων κτιρίων και των σχολείων.
Χρήση υβριδικών ή ηλεκτρικών οχημάτων από την κεντρική και τοπική διοίκηση.
Εξέταση της δυνατότητας δημιουργίας αιολικού πάρκου στο Ποικίλο παίρνοντας υπόψη πιθανές περιβαντολλογικές και “αισθητικές” επιπτώσεις.
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ - ΧΩΜΑΤΕΡΗ
Εμείς θεωρούμε ότι η μόνη ορθολογική και αποτελεσματική πολιτική στο μείζον θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων εγγυάται το τρίπτυχο Πρόληψη - Ανακύκλωση – Κομποστοποίηση. Είναι η μόνη ολοκληρωμένη πρόταση για να απομακρυνθεί ο εφιάλτης της επικίνδυνης (και πανάκριβης) καύσης, προς όφελος της κοινωνίας, της ανάπτυξης και του περιβάλλοντος.
Το νομοσχέδιο για τη διαχείριση απορριμμάτων που κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή, απογοητεύει για μια ακόμη φορά όσους εμπιστεύονται νεοφιλελεύθερες πολιτικές για να διαχειριστούν τα προβλήματα της χώρας, καθώς υπολείπεται σημαντικά των προεκλογικών εξαγγελιών της κυβέρνησης και δεν εγγυάται την ορθολογική διαχείριση των απορριμμάτων.
Το πιο αρνητικό ίσως σημείο του νομοσχεδίου είναι ότι εξακολουθεί να μην προκρίνει κάποιες λύσεις σε βάρος κάποιων άλλων παρά τα προφανή περιβαλλοντικά και οικονομικά οφέλη τους. Το νομοσχέδιο δεν δίνει οριστική και ξεκάθαρη απάντηση στο πιο κρίσιμο δίλημμα: ορθολογική διαχείριση απορριμμάτων ή ακριβή, αναποτελεσματική και επικίνδυνη καύση απορριμμάτων; Η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής προς την κατεύθυνση της περιβαλλοντικά βιώσιμης διαχείρισης των απορριμμάτων, τελικά ευνοεί την καύση. Όπως έχει δείξει και η διεθνής εμπειρία, στις περιπτώσεις που “η επιλογή αφήνεται στην αγορά” επικρατούν οι πιο ακριβές (στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και επικίνδυνες) τεχνολογίες, αφού αυτές αποφέρουν το μεγαλύτερο κέρδος για τον επενδυτή εις βάρος της εθνικής οικονομίας και της βιώσιμης ανάπτυξης.
Προτείνουμε συνέχιση και εντατικοποίηση των προγραμμάτων ανακύκλωσης, κομποστοποίησης και εναλλακτικής διαχείρισης απορριμμάτων και πιο συγκεκριμένα: Υιοθέτηση της οικιακής κομποστοποίησης ως μέτρου πρόληψης - μείωσης του όγκου των απορριμμάτων αλλά και της κομποστοποίησης ως τεχνολογίας διαχείρισης των οργανικών υπολειμμάτων.
Διαλογή των υλικών στην πηγή.
Δημιουργία νέων Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης.
Δημιουργία διαδημοτικών Κέντρων Ανακύκλωσης (ΚΑ) σε όλη την Ελλάδα.
Δημιουργία κινήτρων για τους πολίτες (μέσα από τα δημοτικά τέλη).
Επένδυση στην ευαισθητοποίηση και ενημέρωση
Τέλος, για εμάς η χωματερή είναι ένα θέμα πάντα ανοιχτό και θα μας κρατάει σε εγρήγορση.
Ζητάμε την πιστή εφαρμογή της απόφασης του ΣτE που καθιστά παράνομη τη λειτουργία του XYTA. Απαιτούμε την άμεση απομάκρυνση της χωματερής.
11ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Για όσους ασχολούνται με τα θέματα της Παιδείας στην πόλη μας γνωρίζει ότι το κτιριακό είναι ένα πρόβλημα που η πόλη μας έπρεπε από καιρό να το έχει αντιμετωπίσει, γιατί πλέον έχει φτάσει στα όριά του. Δυστυχώς όμως καμία προηγούμενη δημοτική αρχή δεν το είχε στις προτεραιότητές της, έτσι σήμερα, με το υπάρχον πρόβλημα της έλλειψης ελεύθερων χώρων μειάζει να είναι δυσεπίλυτο.
Αν και το Γονεϊκό κίνημα έχει προ ετών κρούσει τον κώδωνα κινδύνου, δυστυχώς τον έκρουε σε ώτα μη ακουόντα.
Αν ασπαστούμε την λογική του υπουργείου παρα-παιδείας, θρησκευμάτων και δια βίου μάθησης και αποδεχτούμε την κονσερβοποίηση των 30 μαθητών ανά τάξη, τότε βεβαίως το κτιριακό έχει, έστω και προς το παρόν, λυθεί. Αν προσθέσουμε και το “πρόγραμμα σταθερότητας” που θα συντελέσει στην υπογεννητικότητα –πώς να κάνεις παιδιά αν δεν έχεις να τα θρέψεις;- τότε το πρόβλημα θα λυθεί άπαξ και δια παντός.
Ίσως οι 30 μαθητές ανά τάξη είναι ο τρόπος που επιβεβαιώνει το νέο κομμάτι στην ονομασία του υπουργείου που ήρθε να προσκολληθεί στον παλαιό. Πώς να μαθαίνουν γράμματα 30 παιδιά και να προχωρούν στην επόμενη τάξη; Άρα αυτό εννοεί το “δια βίου μάθηση”.
Πάρα την χιουμοριστική πλευρά που προσδώσαμε, το κτιριακό εξακολουθεί να αποτελεί υπαρκτό πρόβλημα που έστω και στο και 5, γιατί εκεί βρισκόμαστε, πρέπει να το λύσουμε.
Ήδη αντιμετωπίζουμε προβλήματα με υπεράριθμους μαθητές σε συγκεκριμένα σχολεία, που ανεξάρτητα από το γιατί δημιουργήθηκε, οδήγησε διευθυντή σχολείου σε παράνομες και προβληματικές λύσεις που θέτουν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα και την ψυχική υγεία των παιδιών μας.
Έτσι η δημιουργία του 11ου δημοτικού σχολείου, και όχι μόνο, είναι επιτακτική.
Αν αναρωτιέστε γιατί σε μια συζήτηση με θέματα που άπτονται του Περιβάλλοντος εμείς συζητάμε την ίδρυση σχολείου, είναι γιατί ο μόνος κατάλληλος χώρος βρίσκεται στα όρια του πολεοδομικού ιστού. Ένας χώρος περίπου 4 στρεμμάτων, εκ των οποίων τα περίπου 3,5 έχουν αποχαρακτηριστεί, ενώ περίπου 400 m2 παραμένει δασική έκταση.
Εμείς τολμάμε και προτείνουμε την ίδρυση του 11ου Δημοτικού Σχολείου και την κατασκευή σχολικού κτιρίου στον χώρο που έχει αποχαρακτηριστεί, με την προϋπόθεση μη επέμβασης και διατήρησης του δασικού χώρου ως χώρος περιβαλλοντικής ευαισθησίας.
Για εμάς η Παιδεία είναι το μόνο φωτεινό σημείο στο κατάμαυρο μέλλον μας, το τελευταίο μας αποκούμπι για ένα αισιόδοξο αύριο.
Βιώνουμε καθημερινά τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αποτέλεσμα της ασκούμενης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας αλλά και της διεθνούς κατάστασης.
Αυτό μεταφράζεται με εργασιακή ανασφάλεια (ανεργία, υποαπασχόληση, απολύσεις), συμπίεση των κοινωνικών δικαιωμάτων και με συρρίκνωση των κρατικών δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες στην παιδεία, την υγεία, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό καθώς και την ανάπτυξη της χώρας.
Σ’ αυτό το τοπίο, οι Δήμοι χωρίς πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς υποδομές και με ασφυκτικό κρατικό έλεγχο, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις αρμοδιότητές τους και να επιτελέσουν αποτελεσματικά τον κοινωνικό τους ρόλο.
Παράλληλα τα φαινόμενα αδράνειας, ρουσφετιού και κακοδιαχείρισης επιτείνουν την κατάσταση.
Η χώρα μας πολύ απέχει από το μοντέλο ισχυρών αυτοδιοικήσεων με αρμοδιότητες, έσοδα και αποτελεσματικές υπηρεσίες πολλών ευρωπαϊκών χωρών.
Πιστεύουμε ότι η πόλη και η αυτοδιοίκηση χρειάζεται την κινηματική δράση του Δημότη, της γειτονιάς, των συλλογικών φορέων, για καλύτερη ποιότητα ζωής, για τη διαμόρφωση υποδομών, για την προστασία του περιβάλλοντος, για την υλοποίηση του Δημοτικού Τεχνικού Προγράμματος.
Προτείνουμε και διεκδικούμε τη συμμετοχή του Δημότη στις αποφάσεις που μας αφορούν. Δε μας ικανοποιεί το μοντέλο να ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια και να περιμένουμε τη λύση των δημοτικών υποθέσεων από το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο χωρίς εμάς, για εμάς.
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Η δημοτική κίνηση ΑΝΗΣΥΧΗ ΠΟΛΗ, από την διακήρυξη και τις καταστατικές της αρχές θέλει και έχει στόχο να θέσει τον πολίτη στο κέντρο των αποφάσεων. Οραματίζεται έναν πολίτη ενεργό, διεκδικητικό, συμμέτοχο, κινηματικό που να διεκδικεί το δικαίωμα αλλά και να αισθάνεται την υποχρέωση να συνδιαμορφώνει και να συναποφασίζει με την εκάστοτε δημοτική αρχή, όποια κι αν είναι αυτή, για κάθε τι μικρό ή μεγάλο επηρεάζει την καθημερινότητά του. Καμιά απόφαση δεν μπορεί να θεωρηθεί καλή ή αποτελεσματική αν δεν εξυπηρετεί και δεν διευκολύνει τον πολίτη.
Μέσα από αυτό το πρίσμα βλέπουμε τη συμμετοχή μας στα δρώμενα της πόλης μας. Έτσι λοιπόν, το που -για παράδειγμα- χωροταξικά είναι σωστό να κτιστεί το δημαρχείο ή που θα πρέπει να δημιουργηθεί ο σταθμός του ΜΕΤΡΟ, δεν μπορεί να είναι απόφαση της δημοτικής μας κίνησης, ούτε οποιασδήποτε δημοτικής αρχής, αλλά της κοινωνίας.
Προς επιβεβαίωση αυτής της θέσης μας παραθέτουμε τα αποτελέσματα μια έρευνας που έγινε με αφορμή την απόπειρα για την εφαρμογή του Συμμετοχικού Προϋπολογισμού. Μιας και φέραμε ως παράδειγμα το δημαρχείου, στην ερώτηση ’’Ποια Έργα Πρέπει Να Γίνουν Πρώτα Στην Πετρούπολη’’ η επιλογή ’’Ιδιόκτητο Δημαρχείο’’ έλαβε την 12η και τελευταία θέση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις τρεις πρώτες επιλογές που κατά σειρά ήσαν:
- Σχολικά κτίρια
- Δίκτυο πεζοδρόμων
- Εφαρμογή κυκλοφοριακής μελέτης.
(Τα πλήρη αποτελέσματα της συγκεκριμένης απάντησης καθώς και εκτενές μέρος της έρευνας επισυνάπτονται)
Βλέπουμε λοιπόν ότι μπορεί ορισμένοι να θέτουμε το θέμα του δημαρχιακού μεγάρου ως ύψιστο, όμως οι εκφρασμένες προτεραιότητες των συμπολιτών μας είναι διαφορετικές.
Με τις όποιες αδυναμίες κι αν είχε η έρευνα, δεν παύει να είναι ένα πολύτιμο εργαλείο γιατί αφ’ ενός καταγράφει την ακριβή εικόνα που έχουν διαμορφώσει οι πολίτες για τις υπηρεσίες και τις παροχές του δήμου αλλά και τις προτεραιότητες που θέτουν στην ιεράρχηση των έργων και όχι μόνο. Ένα πολύτιμο εργαλείο που αν το ακολουθήσουμε θα επιφέρει ριζικές αλλαγές στις πολιτικές προς όφελος των πολιτών.
Εμείς σαν ΑΝΗΣΥΧΗ ΠΟΛΗ θέτουμε ως πρώτη προτεραιότητα την εφαρμογή του ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ή Προϋπολογισμού Των Πολιτών.
Το πλεονέκτημα είναι αυτονόητο, ποιος μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από τον ίδιο τον πολίτη τα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητά του; και ποιος είναι ο καταλληλότερος να ιεραρχήσει τις ανάγκες του;
Επιπλέον είναι η ευκαιρία να αποκτήσει ο πολιτικός κόσμος την χαμένη εμπιστοσύνη του πολίτη που τόσο έχει καταρρακωθεί –όχι άδικα- με τα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, την κακοδιαχείριση, την αδιαφάνεια, την εξυπηρέτηση των ημετέρων και το ψηφοθηρικό αλισβερίσι, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.
ΓΕΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Διεκδικούμε το δικαίωμα για ποιότητα ζωής σε μια φιλόξενη πόλη, με
1. Ανάσχεση της αυθαίρετης επέκτασης του αστικού ιστού και διάσωση των τελευταίων αδόµητων χώρων της πόλης. Αναπλάσεις των ελεύθερων χώρων και εξασφάλιση εκτάσεων για χώρους πρασίνου, ήπιας αναψυχής και άθλησης.
2. Εφαρµογή κοινωφελούς πολιτικής για την πρόληψη, επαναχρησιµοποίηση, ανακύ-κλωση και κοµποστοποίηση των απορριµµάτων. Απόρριψη της καύσης των απορριµ-µάτων και της χωροθέτησης µονάδων διάθεσης αποβλήτων σε βεβαρηµένες περιοχές.
3. Υπεράσπιση του αστικού πρασίνου,
4. Δίκτυο δρόμων ήπιας κυκλοφορίας και ποδηλάτου και ταυτόχρονα άμεση ενίσχυση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς για να αποθαρρυνθεί η χρήση του αυτοκινήτου.
Διεκδικούμε την απόλυτη προστασία για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις, όχι μόνο όσον αφορά το Ποικίλο αλλά για όλη τη χώρα. Τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται μόνο σε τοπικό επίπεδο. Πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την καταστροφή που επέφερε ο δασοκτόνος νόμος 3208/03. Όσο κι αν από το 2008 το Συμβούλιο της Επικρατείας τον έχει καταστήσει ανενεργό και έχει επαναφέρει σε ισχύ τον 998/79, θεωρούμε απαραίτητο να απαιτήσουμε την πλήρη κατάργησή του και την αντικατάστασή του με σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο που θα δώσει οριστικό τέλος και θα αποτελεί πραγματική ασπίδα για κάθε σπιθαμή δασικής έκτασης. Που να καταργεί οποιαδήποτε εκτός ορίου δόμηση χωρίς να αφήνει παραθυράκια και δυνατότητα παρερμηνειών κι επιπλέον να δημιουργεί έναν ενιαίο φορέα δασοπροστασίας.
Ιδιαίτερα για τα περιαστικά δάση της Αττικής, δηλαδή όλες τις δασικές εκτάσεις του λεκανοπεδίου που έχουν μείνει αδόμητες που φυσικά μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το Ποικίλο μπορούμε να πούμε τα εξής:
Η ιδιαιτερότητα των συγκεκριμένων εκτάσεων έγκειται στη διπλή τους αποστολή: να λειτουργούν ως προστάτες του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας και ταυτόχρονα να καλύπτουν ανάγκες κοινωνικές και αναψυχής.
Όμως η μέχρι σήμερα διαχείριση δεν μπόρεσε να επιβάλει την ισορροπία ανάμεσα στις δύο λειτουργίες. Η συσσώρευση όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων και η εγκατά-σταση του 50% του ελληνικού πληθυσμού στην Αττική οδήγησε στην τσιμεντοποίηση μεγάλων εκτάσεων δασικού χαρακτήρα, ενώ την ίδια στιγμή δημιούργησε και ανάλογες πιέσεις αναψυχής σε βάρος της περιβαλλοντικής λειτουργίας.
Αν σ' αυτά προσθέσουμε και τις τεράστιες καταστροφές από τις πυρκαγιές, τότε εύκολα μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί ένα από τα καλύτερα μικροκλίματα της χώρας μας, όπως είναι αυτό που χάρισε η φύση στην Αττική, έχει υποστεί τέτοια υποβάθμιση που ξεπερνά ακόμη και τα όρια του συναγερμού.
Παρ' όλα αυτά, τα δάση εξακολουθούν:
- Να οικοδομούνται με νομιμοφανείς διαδικασίες
- Να μην κηρύσσονται στο σύνολό τους αναδασωτέα μετά από πυρκαγιές
- Να στερούνται των απαραίτητων διαχειριστικών μελετών
- Να μην αναδασώνονται οργανωμένα
- Να διέπονται από ένα καθεστώς διαχείρισης, προστασίας και κυριότητας στο οποίο εμπλέκονται πολλοί φορείς
Απαιτείται λοιπόν άμεσα να ληφθούν μέτρα όχι μόνο ανάσχεσης της πορείας τσιμεντοποίησης της Αττικής, αλλά και αναστροφής των κλιματικών συνθηκών. Γι' αυτό, τα περιαστικά δάση πρέπει να έχουν μόνο μία αποστολή, την προστασία του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας, δηλαδή να τα διαχειριζόμαστε όπως και τα δάση των υπόλοιπων ορεινών όγκων της χώρας μας και μάλιστα με απόλυτη προστασία του δασικού τους χαρακτήρα.
Αν δεχτούμε αυτό σαν αναγκαιότητα, οι προσπάθειες βελτίωσης προϋποθέτουν:
Τη δάσωση όλων των εκτάσεων που κάηκαν τα τελευταία 20 χρόνια
Η αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων πρέπει να γίνεται άμεσα και χωρίς εξαιρέσεις. Στην Πάρνηθα, από τα καμένα 19.000 στρέμματα ελατοδάσους, αναδασώθηκαν τα 350 στρ. και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με τα υπόλοιπα 18.650 στρ.
. Την επανεξέταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
Στην Αττική δεν υπήρξαν ποτέ ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις, μόνον νομές και χρήσεις είχαν δοθεί εν μέρει για κοινωνικούς λόγους κυρίως όμως για την εξυπηρέτηση ημετέρων. Η μεθόδευση αναγνώρισης τέτοιων ιδιοκτησιών αποτέλεσε τη μεγαλύτερη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. Κι επειδή πίσω από κάθε πυρκαγιά κρύβεται και κάποια απόπειρα αλλαγής χρήσης, η κρατικοποίηση όχι μόνο θα αποτρέψει τέτοιες συμπεριφορές αλλά και θα συμβάλει στην καλύτερη διαχείριση. Ως βασικό εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου πρέπει να χρησιμοποιηθεί το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου, που όμως προϋποθέτει πολιτική βούληση των κυβερνήσεων (που από την πρακτική που έχουν ακολουθήσει δεν μπορούμε να πειστούμε ότι υπάρχει) και ισχυρό κίνημα υπεράσπισης.
Την κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης με ταυτόχρονη απαγόρευση οποιασδήποτε οικιστικής επέκτασης πριν την ολοκλήρωση της σύνταξης των δασικών χαρτών.
Όλο το λεκανοπέδιο κινδυνεύει να μεταβληθεί σε μια απέραντη τσιμεντούπολη. Είναι καταδικαστέο που όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης όχι μόνο δεν περιόρισαν την εκτός σχεδίου δόμηση αλλά και τη διεύρυναν τόσο σε βάρος της γεωργικής γης υψηλής παραγωγικότητας όσο και σε βάρος των δασών, φτάνοντας μέχρι και του σημείου να νομιμοποιούν αλλαγές χρήσης καταπατητών δασικής γης.
Την ουσιαστική συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η Αυτοδιοίκηση πρέπει να πρωταγωνιστήσει όχι μόνο στην προστασία αλλά και στην υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα αυτών των δασών, αφού γνωρίζει πολύ καλά τις πιέσεις που δέχονται για αλλαγή χρήσης. Επί πλέον, είναι αυτή που μπορεί να ενισχύσει και να συμβάλει στην οργανωμένη εθελοντική δασοπροστασία.
Γνωρίζοντας τι πρεσβεύουν οι ασκούντες εξουσία στη χώρα μας, από την πολιτική που εφάρμοσαν όλα αυτά τα χρόνια, οφείλουμε να διεκδικήσουμε όλα τα παραπάνω με την κινηματική μας δράση .
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΗΣ
Ξεκίνησε ως μια φούσκα στα στεγαστικά δάνεια, έγινε σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση και κατέληξε η μεγαλύτερη οικονομική κρίση που βίωσε η ανθρωπότητα εδώ και πολλές δεκαετίες. Στα καθ’ ημάς, με την αδιέξοδη πολιτική που εφαρμόστηκε από όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. όλα αυτά τα χρόνια, οδήγησαν την χώρα στο να εκχωρήσει την αυτονομία και την διαχείριση της χώρας σε οικονομικούς οργανισμούς με ότι αυτό συνεπάγεται. Και δυστυχώς οι προοπτικές είναι δυσοίωνες, οι παραδοσιακοί πυλώνες της ανάπτυξης ναυτιλία, τουρισμός, κατασκευές έχουν βυθιστεί σε μαρασμό και δείχνουν να μην μπορούν να βγάλουν την οικονομία μας από την κρίση, τουλάχιστον όχι στο ορατό και προβλέψιμο μέλλον.
Αυτή η κρίση όμως δεν αφορά μόνο οικονομικά μεγέθη. Αφορά πρωτίστως ανθρώπους και όχι μόνο όσους που έχασαν ή πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους, αφορά όλους μας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια νέα σκληρή πραγματικότητα που θα μας οδηγήσει στο να αλλάξουμε προτεραιότητες.
Σε αυτό το πλαίσιο θα κλιθούμε να δώσουμε απάντηση σε ανέργους συμπολίτες μας, σε άστεγους, σε πεινασμένους που θα μας ρωτούν: μέσα σε αυτόν τον οικονομικό – κοινωνικό κυκεώνα εσείς μιλάτε για αναδασώσεις, για ανάπλαση πλατειών, πεζοδρομίων, για δεντροστοιχίες για ορθολογική χρήση του ΙΧ που σε λίγο θα αδυνατούμε να το χρησιμοποιούμε ακόμη και για τα απολύτως αναγκαία.
Και δυστυχώς δεν θα έχουν άδικο.
Σε αυτό το ερώτημα έχουμε να αντιτάξουμε ότι την ίδια ώρα με την οικονομική κρίση υπάρχει παράλληλα μια ακόμη κρίση. Είναι η κρίση του κλίματος, που οι συνέπειές της υπερβαίνουν κατά πολύ –σε βάθος χρόνου- την οικονομική και την υπερβαίνουν, ακόμη και σε καθαρά οικονομικά μεγέθη.
Άρα το ερώτημα, το καυτό ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι το πώς θα αποφύγουμε έναν κλιματικό Αρμαγεδώνα την ώρα που η οικονομία παραπαίει;
Γιατί τι νόημα θα έχει να επιβιώσουμε εντέλει της οικονομικής κρίσης σε ένα περιβάλλον που θα θυμίζει σεληνιακό τοπίο; Έχουμε τέτοιες εικόνες στο μυαλό μας από κινηματογραφικές ταινίες, την επιβίωση σε έναν κόσμο κατεστραμμένο. Ας παραμείνουν εικονικές, εικόνες πλασματικές αποτυπωμένες στο κινηματογραφικό πανί και όχι εικόνες της πραγματικότητας. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι απλώς η επιβίωση, εμείς θέλουμε να ΖΟΥΜΕ και όχι να επιβιώνουμε. Δεν πρέπει στο όνομα οποιασδήποτε οικονομικής κρίσης, οποιασδήποτε επιβίωσης να απεμπολήσουμε τα δικαιώματά μας στον πολιτισμό, στο περιβάλλον, στην ποιότητα της ζωής μας γιατί θέλουμε να παραμείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και απλώς όντα.
Ας θέσουμε λοιπόν διαφορετικά το ερώτημα: Πώς θα ανορθώσουμε την οικονομία κάνοντας την ίδια στιγμή στροφή 180 μοιρών στις επιλογές μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κλιματική κατάρρευση; Και ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μια απάντηση που θα πρέπει να απαντά ταυτόχρονα στα δύο καυτά ερωτήματα της εποχής.
Αν ανατρέξουμε στα προγράμματα ανόρθωσης της οικονομίας που είχαν εξαγγείλει διάφορες χώρες για το 2009 (το πρώτο έτος που κλίθηκαν να αντιμετωπίσουν την κρίση) διαπιστώνουμε ότι σε αρκετές από αυτές ένα μεγάλο μέρος των δημόσιων ενισχύσεων δίνεται σε αυτό που αποκαλούμε πράσινη οικονομία, με έμφαση μάλιστα στις καθαρές ενεργειακές τεχνολογίες. Ενδεικτικά το πρώτο τρίμηνο του 2009, οι ΗΠΑ διέθεσαν 112,3 δισ. $(12% του πακέτου σταθεροποίησης), η Γερμανία 13,8 δισ. $ (13%), η Γαλλία 7,1 δισ. $ (21 %) και η Βρετανία 2,1 δισ. $ (7%).
Παράλληλα όπως έδειξε σχετική μελέτη στις ΗΠΑ, η τόνωση της οικονομίας μέσω της διοχέτευσης δημόσιων πόρων σε πράσινες επενδύσεις δημιουργεί περισσότερες θέσεις εργασίας απ' ό,τι αν τα χρήματα αυτά διοχετευτούν στην ιδιωτική κατανάλωση ή ακόμη χειρότερα σε παραδοσιακούς τομείς της οικονομίας, όπως π.χ. η πετρελαϊκή βιομηχανία.
Έτσι αυτό που μέχρι πρότινος ήταν ψίθυρος ολοένα και δυναμώνει και όλο και περισσότεροι άρχισαν πλέον να χρησιμοποιούν τις φράσεις “πράσινη ανάπτυξη”, “πράσινη οικονομία”, “πράσινη επιχειρηματικότητα” ως μία διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα.
Η πράσινη ανάπτυξη προβάλλει, λοιπόν, ως μια ασφαλιστική δικλίδα στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας που απειλούνται ή και στη δημιουργία νέων ώστε να ξανακερδηθεί η αναπτυξιακή ορμή που απαιτείται για το ξεπέρασμα της κρίσης. Αυτές οι θέσεις εργασίας αφορούν τομείς της οικονομίας που είτε δεν έχουν παραλύσει τελείως από το δηλητήριο της κρίσης είτε κρίνονται ως απαραίτητοι για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στην πρώτη γραμμή αυτής της νέας πολιτικής απασχόλησης βρίσκονται οι τομείς εκείνοι που μας οδηγούν σε μια οικονομία χαμηλής έντασης άνθρακα. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), οι τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας, η οικολογική δόμηση και οι πράσινες μεταφορές φαντάζουν πια ως το μόνο εφικτό μέσον που μπορεί να δώσει ελπίδα σε έναν κόσμο φοβισμένο και απαισιόδοξο.
…Είναι πολύ όμορφο για να είναι αληθινό.
Σε όσα αναφέρουμε παραπάνω υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά…. Γιατί η απόσταση που χωρίζει το όνειρο από τον εφιάλτη είναι μικρή ή μεγάλη ανάλογα από την θέση του παρατηρητή. Γιατί αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα είναι οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν. Και το ζητούμενο είναι ποίοι θα να τις εφαρμόσουν και πώς;
Αυτό που μας φοβίζει είναι το ότι αν εφαρμοστούν από εκείνους που προκάλεσαν τα προβλήματα, από εκείνους που μετέτρεψαν την φύση σε εμπόρευμα, τότε μπορεί να αποδειχθεί μια νέα… “φούσκα”.
Οι λύσεις στα οικολογικά προβλήματα δεν μπορεί να δοθούν από κυβερνήσεις νεοφιλελευθε-ρισμού και τους συνεργάτες τους, τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, τα ΜΜΕ που αποπροσανατολίζουν. Δεν µπορεί να δοθούν µέσα από µια, δήθεν ουδέτερη, πολιτική συναίνεσης µε το δικοµµατισµό.
Προτεραιότητά μας Πράσινη Ανάπτυξη με Κόκκινο Πρόσημο. Στα καθ’ υμάς.
Όσον αφορά τον δικό μας μικρόκοσμο, είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματι-κότητα και να προσγειωθούμε. Οι συνέπειες της επερχόμενης λαίλαπας, θα πλήξει κυρίως τα λαϊκά στρώματα. Αν και εμείς δεν είχαμε κλιθεί στο μεγάλο φαγοπότι, ωστόσο εμάς καλούνε για να πληρώσουμε το λογαριασμό.
Η καθημερινή σχεδόν αύξηση της ανεργίας, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η μείωση των μισθών, η μαύρη εργασία και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα της κρίσης, ενώ οι συνέπειές της είναι η σκληρή λιτότητα για τους εργαζόμενους, τους νέους, τις γυναίκες, την ελληνική κοινωνία συνολικά και τους θεσμούς της.
Σκληρή λιτότητα που θα πλήξει και την τοπική αυτοδιοίκηση, με δραστική μείωση των πόρων που είναι απαραίτητοι τόσο για την κάλυψη των άμεσων αναγκών των πολιτών όσο και για τη δημιουργία υποδομών που θα εξυπηρετούν τη συνεχή βελτίωση της ποιότητας της καθημερινής ζωής των πολιτών.
Για το αμέσως επόμενο διάστημα και κυρίως την 4ετία που η επόμενη δημοτική αρχή θα κληθεί να αναλάβει τη διαχείριση του δήμου, οι προτεραιότητες που θα θέσει πρέπει να αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές συνέπειες αυτής της οικονομικής κρίσης. Ανεξάρτητα από ποια δημοτική αρχή θα είναι, πιστεύουμε ότι πρέπει -εάν χρειαστεί- να εγκαταλείψουμε “έργα πνοής και ανάπτυξης”, έργα που θα βελτιώνουν την εικόνα της πόλης, βάζοντας σε προτεραιότητα, και με τη σύμφωνη γνώμη των πολιτών πάντα, έργα κοινωνικής πολιτικής για την ουσιαστική στήριξη των δοκιμαζόμενων συμπολιτών μας.
Ως παράδειγμα, για να γίνει κατανοητό αυτό που θέλουμε να πούμε, φέρνουμε το εξής.
Μια από τις σύγχρονες λύσεις για την ανακούφιση από το κυκλοφοριακό πρόβλημα, μέσα σε έναν πυκνό πολεοδομικό ιστό που τον χαρακτηρίζει η έλλειψη αδόμητων χώρων, όπως είναι η πόλη μας, είναι η κατασκευή ενός πλέγματος μικρών ή μεσαίων υπόγειων χώρων στάθμευσης. Όντως είναι μια σωστή λύση. Όμως από την άποψη του υψηλού κόστους υλοποίησης, ποιος εχέφρων νους τολμάει να το προτείνει μέσα στη σημερινή συγκυρία;
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι απεμπολούμε τα δικαιώματά μας ως δημότες στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, στην υγεία, την παιδεία, στην προστασία του περιβάλλοντος. Αλλαγή πλεύσης χρειάζεται και νοοτροπίας, για να τα δούμε μέσα από ένα άλλο πρίσμα, που θα διαμορφώνει κοινωνικές δομές και πρωτοβουλίες πολιτών που θα υπερασπίζουν έμπρακτα και θα προάγουν τα δικαιώματά μας σε αυτό που συνολικά ονομάζουμε ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ
Τα χαρακτηριστικά της πόλης
Η Πετρούπολη είναι αποτέλεσμα μιας αστικοποίησης εξαιρετικά ταχύρυθμης, χωρίς το βάθος χρόνου που επιτρέπει να δημιουργηθούν ρίζες, όπως επίσης να αναπτυχθεί μια προσέγγιση πίστης, ιδιοποίησης και συναίσθησης ότι ο χώρος, ανεξάρτητα αν είναι η πόλη ή μια περιοχή της, ανήκει στους κατοίκους του. Αυτό δεν αφορά μόνο την δική μας πόλη, είναι ένα φαινόμενο που συνδέεται με την εξέλιξη αυτής της περιοχής του κόσμου κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων. Οι μετακινήσεις των πληθυσμών λόγω των πολέμων, της ανταλλαγής πληθυσμών, των εθνικών εκκαθαρίσεων, και τέλος η αστυφιλία υπήρξαν καθοριστικές. Λείπουν, επομένως, οι ισχυροί δεσμοί μεταξύ κοινωνίας, πληθυσμού και χώρου, δεσμοί που για παράδειγμα υπάρχουν στη δυτική Ευρώπη και δίνουν στις πόλεις της την ικανότητα να ανθίσταται στις διάφορες μόδες, τις διάφορες μετακινήσεις, τις διάφορες δυνάμεις της αγοράς. Πόσο μάλλον για την Πετρούπολη που έχει ζωή σχεδόν μόνο 50-60 χρόνων.
Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία – δεκαπενταετία αποτελεί έναν ισχυρό πόλο έλξης, τον ισχυρότερο στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Αθήνας, που θα λέγαμε ότι έλκει η εμπορική αξία της εικόνας, του συμβόλου, επειδή σε τελική ανάλυση αγοράζουν τη δυνατότητα να περνούν καλοκαιρινές νύχτες κοιτάζοντας από το μπαλκόνι τους την, όντως μαγευτική (και συνάμα αποκαρδιωτική), εικόνα όλου σχεδόν του λεκανοπέδιου. Βρίσκεται, λοιπόν, ανάμεσα σε δυο ασταθείς παράγοντες: αφενός είναι μια πόλη που την ’’εποφθαλμιούν’’ όλο και περισσότερο και αφετέρου οι εσωτερικές της δυνάμεις αντίστασης δεν επαρκούν.
Κατά συνέπεια έχει σωρεύσει όλες τις αρνητικές πλευρές της ανάπτυξης χωρίς τις θετικές της, όπως κάθε άλλη σύγχρονη πόλη. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στο δήμο μας χαρακτηρίζονται από έλλειψη οράματος. Κοντόφθαλμες χρονικά, καθηλωμένες στις ανάγκες του σήμερα χωρίς το βλέμμα να αγναντεύει το αύριο. Κι αν στα πρώτα χρόνια που ακόμη διαμορφωνόταν η πόλη μας, οι ανάγκες της εποχής και των κατοίκων της μπορεί να δικαιολογήσει τις προτεραιότητες που ακολουθήθηκαν, στα επόμενα χρόνια όταν νέοι άνθρωποι έλαβαν τις τύχες της δυστυχώς ίδιες πολιτικές ακολούθησαν, πάλι χωρίς μακρόπνοο σχέδιο και προγραμματισμό πολιτεύτηκαν. Μοιάζει επομένως ως φυσική συνέπεια το αποτέλεσμα, ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως παράδειγμα βιωσιμότητας, γιατί δυσκολεύει την καθημερινή ζωή των κατοίκων της, έχει ρύπανση, κυκλοφοριακά προβλήματα, δεν εξασφαλίζει βιώσιμη μετακίνηση όλων των κοινωνικών ομάδων (παιδιά, ΑΜΕΑ, ηλικιωμένοι), έχει παραχωρήσει ζωτικό χώρο στο αυτοκίνητο. Δεν είναι η μόνη και σίγουρα δεν είναι και η χειρότερη πόλη. Όμως είναι η δική μας πόλη, αυτή για την οποία νοιαζόμαστε και θέλουμε να την βελτιώσουμε.
Το γεγονός ότι είναι μια πόλη που την εποφθαλμιούν μπορεί όμως να μετατραπεί ταυτόχρονα σε πλεονέκτημα. Αλλά αυτό προϋποθέτει ένα πολιτικό και κοινωνικό παράγοντα ικανό να αδράξει τις ευκαιρίες και να αντισταθεί στις προσπάθειες εκμετάλλευσης. Μια τέτοια προσπάθεια συνεπάγεται έναν αγώνα ενάντια σε πλέγματα συμφερόντων που θα ζημιωθούν από αυτή τη διαδικασία, όπως είναι οι παράγοντες που συνδέονται με μια ευτελή κερδοσκοπία στη γη, οι οποίοι δεν θα υποχωρήσουν εύκολα και ενδέχεται να στραφούν σε άλλες τακτικές.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι αξίζει τον κόπο; Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, θέτει πολύ σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά νομίζουμε ότι αξίζει τον κόπο γιατί μπορεί η πόλη μας να χάσει, όμως αυτά που θα χάσει είναι σχετικά λίγα ενώ μακροπρόθεσμα θα κερδίσει πολλά, έτσι το συνολικό ισοζύγιο θα είναι θετικό.
Υπάρχει δυνατότητα αναστροφής;
Κατά τη γνώμη μας ναι. Προϋποθέτει όμως την ανάγκη ύπαρξης ενός συνειδητού ‘’παίκτη’’. Είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα πολιτικός παράγων ικανός να εκπροσωπήσει το συλλογικό αγαθό, ένα αγαθό που μπορεί να υπερβεί τους κατοίκους και να υπηρετήσει πιο μακροπρόθεσμα την ψυχή της πόλης μας, το δυναμικό της, προσπαθώντας να το σώσει. Πρέπει να σταματήσουμε να εκποιούμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας έναντι του πινακίου φακής της οικοπεδοποίησης, της αντιπαροχής, της πελατειακής πολιτικής που υπηρετεί τα μικροσυμφέροντα έναντι ψήφων.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια καμπή. Ζούμε τα προβλήματα μέρα με τη μέρα, βιώνουμε μια σταδιακή υποβάθμιση των συνθηκών ζωής και εργασίας.
Η ιστορική παρατήρηση μας λέει ότι μια αντιστροφή της τύχης, μια αλλαγή, μια ’’περιπέτεια’’ μπορεί να συμβεί μετά από ένα τράνταγμα, ένα «σοκ». Και δυστυχώς για την πόλη μας, όπως και για την Ελλάδα, αυτό το σοκ είναι πλέον προβλέψιμο, σχεδόν ορατό και θα είναι επώδυνο. Τουλάχιστον ας αποτελέσει μια αφετηρία αλλαγών. Αλλαγών σε ατομικό και συνολικό επίπεδο. Ας αντιστρέψουμε την εγω-κεντρική θεώρηση του κόσμου μας, ας πάψουμε την λογική …της κατσίκας του γείτονά μας και να σκύψουμε στα προβλήματα του πλησίον μας. Ήρθε η στιγμή για τον καθένα μας να προσφέρει κάτι από τον χρόνο του, τον χώρο του και τον εαυτό του για το δημόσιο, το κοινό καλό γιατί αυτό αφορά όλους μας και πρωτίστως τον ίδιο μας τον εαυτό.
Γιατί αυτό είναι ο φόβος αυτών που με τις επιλογές τους, την πολιτική που άσκησαν μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Η αφύπνιση και η ενεργός συμμετοχή των πολιτών είναι έξω από τη λογική και τα θέλω τους, γιατί θέλουν να σχεδιάζουν το μέλλον μας ερήμην των πολιτών και σκόπιμα έχουν επιλέξει να μας μετατρέψουν σε παθητικούς παρατηρητές, θεατές του καναπέ.
Ας τους χαλάσουμε λοιπόν τα σχέδια, ας γίνουμε ο εφιάλτης τους.
Ας μετατρέψουμε την οικονομική κρίση σε κρίση συνείδησης. Ποικίλο όρο s
Όντως οι αναδασώσεις με τον τρόπο που γίνονται έχουν φτάσει σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό άλλωστε πληθαίνουν οι φωνές που αντιδρούν στο μοντέλο που έχει επικρατήσει. Μη ξεχνάμε ότι το δάσος δεν αποτελεί απλώς ένα σύνολο δένδρων και θάμνων, αλλά πλούσιο οικοσύστημα με πολλά είδη φυτών και ζώων, που αλληλοσυνδέονται με πολύπλοκες οικολογικές σχέσεις, έτσι η επικρατούσα λογική της κατά κόρον χρήσης κωνοφόρων δεν πρέπει να συνεχιστεί.
Σε κάθε περίπτωση η όποια προσπάθεια αναδάσωσης θα πρέπει να εξειδικεύεται λαμβάνοντας υπόψην της τις ιδιομορφίες του χώρου (ποιότητα και σύνθεση του εδάφους, μικροκλίμα κλπ) ώστε να εξασφαλίζετε όχι μόνο η βιοσημότητα των δέντρων που φυτεύονται –διαφορετικά θα υπάρχουν πολλές απώλειες-, αλλά και δεν θα γίνεται αλλοίωση της βιοποικιλιότητας.
Μια άλλη παράμετρος αφορά και τον τρόπο που γίνεται η προετοιμασία του χώρου για την δενδροφύτευση. Συνήθως ογκώδη σκαπτικά μηχανήματα ‘’οργώνουν’’ τον χώρο για να ανοίξουν τους λάκκους, καταπατούν το έδαφος καταστρέφοντας και ακυρώνοντας την δυνατότητα φυσικής αναδάσωσης.
Εν ολίγοις η πρότασή μας είναι ότι οποιαδήποτε επέμβαση αναδάσωσης πρέπει να γίνεται μόνον όταν έχει εξαντληθεί η δυνατότητα της φυσικής αναγέννησης του δάσους καισε κάθε περίπτωση οι επεμβάσεις θα πρέπει να γίνονται κατόπιν εξειδικευμένης μελέτης και με την συνδρομή ειδικών οι οποίοι θα υποδεικνύουν τον χώρο, τον χρόνο και την ποικιλία των δένδρων και φυτών.
Όσον αφορά τα καθ’ ημάς και ως προς το Ποικίλο, πιστεύουμε ότι η Δημοτική Αρχή θα πρέπει να δημιουργήσει ένα φυτώριο στο οποίο να καλλιεργούνται φυτά και δέντρα που ταιριάζουν με το οικοσύστημα του βουνού μας και σε συνεργασία με κοινωνικούς φορείς, σχολεία και γενικά με κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη να διοργανώνει στοχευμένες αναδασώσεις, ήπιας μορφής. Δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να εμπλέκονται εργολάβοι ή άλλοι κερδοσκοπικοί μηχανισμοί, αντίθετα να ενταθεί η εθελοντική συμμετοχή γιατί έτσι δημιουργούνται ευαίσθητοι πολίτες που όχι μόνο θα φροντίζουν και θα προστατεύουν αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν, αλλά έτσι αποκτούν και ευαισθησία για την προστασία του περιβάλλοντος γενικότερα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της ενεργούς συμμετοχής του πολίτη, εντάσσουμε και το θέμα της ΠΥΡΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ που σαφώς μόνο με την εθελοντική συνδρομή είναι δυνατόν να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Το θέμα του ΠΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟΥ θα μπορούσαμε να το δούμε όχι αποσπασματικά ως ένα μόνο στο χώρο ευθύνης του δικού μας δήμου, αλλά ως ένα δίκτυο πυροφυλακίων που σε συνεργασία με τους όμορους δήμους θα καλύπτει πλήρως και θα προστατεύει συνολικά όχι μόνο το Ποικίλο αλλά και την φυσική του συνέχεια που είναι το όρος Αιγάλεω. Αυτό όμως μας προβληματίζει γιατί συνεπάγεται επεμβάσεις στο βουνό μας που σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να γίνονται.
Εμείς προκρίνουμε την χρήση των νέων συστημάτων και τεχνολογιών που είναι απείρως πιο αποτελεσματικά, τόσο όσον αφορά την έγκαιρη ανίχνευση, όσο και την ειδοποίηση και την ενεργοποίηση του ‘’συναγερμού’’ για την κατάσβεση. Θα τολμούσαμε να προτείνουμε την διοργάνωση από κοινού με τον ή τους Περιβαλλοντικούς Ομίλους και τις εμπλεκόμενες Δημοτικές Αρχές μια ημερίδα για την ενημέρωση σε αυτές τις νέες τεχνολογίες.
Το θέμα όμως της πυροπροστασίας δεν πρέπει να το βλέπουμε ξεκομμένα από την πρόληψη. Το γιατί είναι κατανοητό. Δύο είναι οι άξονες στους οποίους πρέπει να κινηθούμε. Ο ένας αφορά το βουνό και εννοούμε επεμβάσεις όπως:
- τον καθαρισμό από κάθε είδους σκουπίδια, απορρίμματα, μπάζα και λοιπά που αφενός αποτελούν πηγή κινδύνου ανάφλεξης, αφετέρου ενδεχομένως να παρεμποδίζουν την έγκαιρη παρέμβαση σε περίπτωση ανάγκης,
- την διατήρηση της βατότητας των δρόμων,
- τον καθαρισμό από υλικά που παράγει το ίδιο το βουνό (ξερά ξυλά, φύλλα, πευκοβελόνες κλπ.) που συντελούν στην γρήγορη εξάπλωση ενδεχόμενης πυρκαγιάς και
- ένα δίκτυο δεξαμενών και κρουνών που θα λειτουργεί σε περιπτώσεις πυρκαγιάς.
Ο δεύτερος άξονας αφορά τον ίδιο τον πολίτη – επισκέπτη του βουνού και όχι μόνο. Βλέπουμε αναγκαίο να γίνεται σε ετήσια βάση μια καμπάνια ενημέρωσης με διττή κατεύθυνση. Μία που θα έχει προληπτικό στόχο για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν οι πολίτες ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος πυρκαγιάς και η δεύτερη θα στοχεύει στο τι πρεπει να κανΟΥΝ, δηλαδή τις ακριβείς και αποτελεσματικές ενέργειες που πρέπει να γίνονται από τον καθένα μας την στιγμή που διαπιστώνει οποιαδήποτε πυρκαγιά. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να ρίξουμε στα σχολεία, ώστε σιγά – σιγά μεγαλώνοντας τα παιδιά μας να έχουν αποκτήσει και γνώσεις και συνείδηση για την προστασία του βουνού μας.
Τέλος δεχόμαστε κάθε παρέμβαση που είναι προς όφελος του Βουνού μας, αρκεί να γίνεται κατόπιν μελέτης, να είναι ήπιας μορφής και κυρίως ενταγμένη μέσα σε ένα συνολικό σχέδιο και όχι μεμονωμένη και αποσπασματική.
Αλίμονο στην κοινωνία που θεωρεί ότι οι δασικές εκτάσεις αποτελούν φτηνή λύση για να καλύψει τις ανάγκες της. Είναι μια κοινωνία χωρίς μέλλον.
Απόλυτη προστασία για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις , και όπως αναφέραμε στις Γενικές Αρχές μας, αυτό δεν ισχύει μόνο το Ποικίλο αλλά για όλη τη χώρα.
Πιστεύουμε ότι εμείς ως δήμος ή ως τοπική κοινωνία όσο και να δεσμευτούμε δεν αρκεί για να διαφυλάξουμε αποτελεσματικά την ακεραιότητα του βουνού. Πρέπει να στοχεύσουμε στην ύπαρξη νομικού πλαισίου που να το προστατεύσει άπαξ και δια παντώς και προς αυτή την κατεύθυνση το Προεδρικό Διάταγμα για την προστασία του ορεινού όγκου του Υμηττού μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα και η αφορμή για το πώς πρέπει να είναι η δράση μας και το τι πρέπει να απαιτήσουμε από την πολιτεία.
Εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια που γίνεται από τους Περιβαλλοντικούς Ομίλους Πετρούπολης, Περιστερίου και Χαϊδαρίου για την προστασία του Βουνού μας με τους οποίους, προτάσσοντας την κινηματική λογική μας, θα θέλαμε να έχουμε μια στενότερη συνεργασία με στόχο τη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου αντίστασης στις επιζήμιες επιλογές για το περιβάλλον. Γιατί αναγνωρίζουμε ότι η ανάγκη που ώθησε ευαισθητοποιημένους πολίτες στην συγκρότηση των συγκεκριμένων ομίλων πηγάζει αφενός από τη δραματικότητα των σοβαρών περιβαλλοντικών προβλημάτων και αφετέρου από την αδυναμία των κυβερνήσεων να δράσουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Το πεδίο δράσης τους απορρέει είτε από την έλλειψη θεσμοθετημένου κοινωνικού διαλόγου είτε από το γεγονός ότι οι πολίτες βρίσκονται πιο μπροστά από την πολιτική τους εκπροσώπηση.
Επιγραμματικά οι θέσεις μας για το Ποικίλο κινούνται στους παρακάτω άξονες.
1. Το Ποικίλο με τη φυσική συνέχειά του που είναι το όρος Αιγάλεω να ενταχθεί σε καθεστώς προστασίας εν ίδει “Εθνικού Δρυμού” προσαρμοσμένο στις ιδιαιτέρες ανάγκες, με ενιαίο φορέα προστασίας, παρέμβασης με τη συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης, χωρίς φυσικά να εννοούμε έναν νέο ΑΣΔΑ.
2. Άμεση παραχώρηση των εκτάσεων του παλαιού πεδίου βολής από το Στρατό στην αυτοδιοί-κηση και στη συνέχεια στον φορέα προστασίας.
3. Αντιμετώπιση του Ποικίλου στην ολότητά του και όχι μόνο στο ορατό τμήμα του. Στο πίσω μέρος συντελείται ένα έγκλημα στο οποίο δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια.
4. Μη επέκταση του σχεδίου πόλης με έμφαση:
- Να μην ισχύσει (να ανακληθεί) η επέκταση του 1970 (στην Αγία Τριάδα) και να προχωρήσει η τροποποίηση του ρυμοτομικού.
- Τα οικόπεδα των “δικαιούχων της Κορέας” να αποδοθούν στην τοπική κοινωνία και να διαμορφωθούν χώροι πρασίνου και αναψυχής.
Οι δίκαιες απαιτήσεις προστασίας του Δημόσιου δασικού χαρακτήρα του Ποικίλου απαιτούν την ενεργοποίηση της κοινωνίας της πόλης και των γύρω Δήμων, όχι κυρίως στη νομική και τεχνική υποστήριξη αλλά στην πολιτική και κοινωνική βούληση για τη διεκδίκηση της ποιότητας ζωής και την επέκταση του πρασίνου κατά της οικοπεδοποίησης.
ΑΣΤΙΚΟ ΠΡΑΣΙΝΟ
Αυτό που εν μέρει σώζει την πόλη μας είναι η γειτνίαση με το περιαστικό πράσινο του βουνού μας και το πάρκο του Αγ. Δημητρίου που εισέρχεται στον ιστό της. Η υπόλοιπη σφύζει από το τσιμέντο. Αυτό κάνει επιτακτική την ανάγκη για:
v Διεκδίκηση των αδόμητων χώρων που έχουν απομείνει, και δυστυχώς είναι λίγοι, για δημιουργία χώρων πρασίνου αλλά και για κοινόχρηστες και κοινωνικές ανάγκες.
v Πρόγραμμα πρασινίσματος των σχολικών χώρων.
v Ανάπλαση και πρασίνισμα των πεζοδρομίων με ιδιαίτερη προσοχή όμως ως προς τον τρόπο που θα γίνει γιατί κατ’ αρχάς οφείλουμε να εξασφαλίσουμε ότι θα παίξουν το ρόλο που υποδηλώνει το όνομά τους, δρόμος για πεζούς. Αρκετά έχουμε εξοβελίσει τον πεζό και τις πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες (παιδιά, Τρίτη ηλικία, ΑΜΕΑ, μητέρες) δίνοντας προτεραιότητα στο αυτοκίνητο.
Εδώ ως Κίνηση που προτάσσει τον κινηματικό της χαρακτήρα, ερχόμαστε και καταθέτουμε συγκεκριμένη πρόταση. Στη λογική του να ‘’μη περιμένουμε να χιονίσει για να δούμε άσπρη μέρα’’, να μη περιμένουμε τη δημοτική αρχή, αλλά ως ευαίσθητοι πολίτες, εμείς, εσείς ως μέλη του Ομίλου, Σχολεία, Σύλλογοι Γονέων και άλλοι Φορείς, με την υπόδειξη ειδικών π.χ. ΑΣΔΑ, να πάμε να σκάψουμε, να φυτέψουμε, να διαμορφώσουμε κάθε ελεύθερο χώρο, δημόσιο ή ιδιωτικό. Όχι μόνο ως συμβολική κίνηση, αλλά να καταθέσουμε το στίγμα μας στην παρούσα και σε κάθε δημοτική αρχή για το τι πόλη θέλουμε.
Η αναφορά στην αξιοποίηση των εσόδων από τη νομιμοποίηση των ημιυπέθριων χώρων μας βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετους γιατί δεν εξυπηρετεί τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα της αυτοδιοίκησης που εμείς οραματιζόμαστε, ενώ παράλληλα ως προς την φιλοσοφία του το θεωρούμε ένα ευκαιριακό και κυρίως ανήθικο φοροεισπρακτικό κατασκεύασμα που δεν έρχεται να καλύψει κάποια κοινωνική ανάγκη, παρά μόνο να καλύψει τα άδεια τους ταμεία. Ήδη και παρά την αρχική εξαγγελία ότι θα παραχωρηθεί ως έσοδο στην τοπική αυτοδιοίκηση, υπαναχώρησαν και το απορροφούν στον “κεντρικό κουμπαρά”.
Λατομεία, οι ‘’αντιαισθητικές τρύπες στο περιβάλλον’’
Η αποκατάσταση των ανενεργών λατομείων είναι νόμος του κράτους όπως σαφώς ορίζεται από τις διατάξεις της δασικής, περιβαλλοντικής και λατομικής νομοθεσίας (παράγραφος 5, άρθρου 45 Ν. 998/79, άρθρο 3 Ν. 1650/86, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του Ν. 3010/02, παράγραφος 3 άρθρου 8 Ν. 2115/93 κ.α.), που υποχρεώνει τον χρήστη – λατόμο στην αποκατάσταση με εποπτεύων φορέα την Περιφέρεια.
Ομοίως, η Περιφέρεια είναι ο φορέας που έχει την ευθύνη χρηματοδότησης και υλοποίησης όλων των παλαιών ανενεργών λατομείων για τα οποία δεν υφίστατο η υποχρέωση αποκατάστασής τους, λόγω μη ύπαρξης σχετικού νομοθετικού πλαισίου που να την προέβλεπε, όπως είναι η περίπτωση του λατομείου Μουσαμά. Όλα αυτά με την ισχύουσα νομοθεσία, τώρα εν αναμονή των τελικών κειμένων του Καλλικράτη περιμένουμε να δούμε αν αυτό θα εξακολουθεί ισχύει ή όχι για να γνωρίζουμε πως πρέπει να κινηθούμε.
Ανεξάρτητα πάντως από αυτό, η άποψή μας είναι ότι σαφώς πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρξει αποκατάσταση. Πάντως πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι η όποια αποκατάσταση σε καμιά περίπτωση δεν αποκαθιστά την φυσική συνέχεια του χώρου, θα χρειαστούν δεκάδες χρόνια χωρίς και πάλι να αποτελεί βεβαιότητα. Μόνο ‘’αισθητικά’’ αποκαθιστά το τοπίο.
Συγκοινωνιακό – Κίνηση στη πόλη
Για να βρεις τη λύση σε κάποιο κοινωνικό πρόβλημα πρέπει πρώτα να εξετάσεις τις αιτίες που το δημιουργούν. Αυτό ισχύει και για το κυκλοφοριακό. Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου; Οι ειδικοί μας απαντούν: η ανάγκη, η συνήθεια και ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει.
Ποιοι είναι οι παράγοντες που συμμετέχουν; Η κρατικός μηχανισμός και οι χρήστες των αυτοκινήτων, δηλαδή εμείς.
Στην Ελλάδα η αντιμετώπιση και η όποια προσπάθεια επίλυσης του κυκλοφοριακού προβλήματος ταυτίζεται συστηματικά με τη δημιουργία οδικών ή διοικητικών μέτρων που δυστυχώς αποδεικνύονται ημιτελή (π.χ. μονά – ζυγά παλαιότερα, πράσινος δακτύλιος σήμερα). Αυτό όμως οδηγεί σε αδιέξοδο. Το γιατί είναι ευκολονόητο σύμφωνα με την πολεοδομική – συγκοινωνιακή παραδοχή ότι ‘’η ταχύτητα με την οποία γίνονται οι αλλαγές και οι βελτιώσεις είναι μικρότερη από την ταχύτητα με την οποία εμφανίζονται τα προβλήματα’’ .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αττική Οδός. Ήδη από το 2006 σε μια συνέντευξή του ο Γιώργος Πρεβελάκης είχε προβλέψει ότι: ‘’… αυτός ο αυτοκινητόδρομος θα παρουσιάσει σύντομα συμφόρηση, γιατί όπως ξέρουμε από τη δεκαετία του ’50, η προσφορά στη δυνατότητα κυκλοφορίας προκαλεί νέα ζήτηση. Στην πραγματικότητα, όταν κατασκευάζουμε νέους σημαντικούς οδικούς άξονες, δεν προσαρμοζόμαστε, όπως νομίζεται, στη ζήτηση, αλλά δημιουργούμε πρόσθετη ζήτηση, καθώς οι κυκλοφοριακές συμπεριφορές αλλάζουν ώστε να επωφελούνται από τις νέες αυτές δυνατότητες.’’
Για να αντιμετωπιστεί επομένως απαιτεί μια πολιτική που θα αξιολογεί συνεχώς και θα αναπροσαρμόζεται με ταχύτητα και ευελιξία.
Από την άλλη θα πρέπει να δούμε ποια είναι η σχέση του νεοέλληνα με το αυτοκίνητό του.
Για κάποιους από εμάς δεν είναι το μέσον αλλά αυτοσκοπός, δεν είναι εργαλείο αλλά η προέκταση του ΕΓΩ μας. Η απόκτηση του αυτοκινήτου έχει πάψει να γίνεται με κριτήριο υπαρκτές ανάγκες, έχει αναγορευτεί πλέον σε κοινωνικό status, καλύπτει ανάγκες επίδειξης. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για την αλόγιστη χρήση του.
Για να λυθεί επομένως το πρόβλημα θα πρέπει να αλλάξουν τακτική και οι δύο παράγοντες.
Από τη μία θα πρέπει η κρατική εξουσία να αντιμετωπίσει το συγκοινωνιακό με σοβαρότητα και σχεδιασμό. Να εκτελούνται έργα με στόχο να εξυπηρετούν υπαρκτές ανάγκες των πολιτών και όχι των κατασκευαστών. Που να ομαλοποιούν την ζωή των κατοίκων και όχι τις τσέπες των ημετέρων. Και επιτέλους με σεβασμό στο Περιβάλλον.
Από την άλλοι εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε συμπεριφορές και να υιοθετήσουμε ως πολίτες την έννοια της συν-υπεθυνότητας.
Στα καθ’ ημάς
Είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της πόλης ασφυκτιά από την κίνηση των αυτοκινήτων αλλά και από τη άναρχη στάθμευση.
Όπως αναφέραμε παραπάνω οι λόγοι που δημιουργούν το πρόβλημα είναι η ανάγκη, η συνήθεια και ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει.
Όσον αφορά την ανάγκη, δηλαδή την έλλειψη εναλλακτικής λύσης για μετακίνηση που αναγκάζει τον πολίτη να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητό του, αυτό καλείται το κράτος και οι φορείς του να το αντιμετωπίσουν και να δώσουν τη λύση. Απαιτεί να σχεδιαστεί μια νέα συγκοινωνιακή πολιτική που όμως για να είναι αποτελεσματική προϋποθέτει γνώση των πραγματικών αναγκών των πολιτών.
Η συνήθεια και ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει και μας οδηγεί στο να χρησιμοποιούμε αλόγιστα το αυτοκίνητο, έχει να κάνει με εμάς και την εγω-κεντρική θεώρηση που έχουμε υιοθετήσει. Επομένως για την λύση του απαιτεί τη δική μας συμμετοχή.
Παράλληλα όμως χρειάζεται να εφαρμοστεί μια πολιτική που θα βρίσκεται σε μια διαλεκτική σχέση με τους πολίτες για να αναδείξει το συλλογικό και δημόσιο συμφέρον της πόλης και των κατοίκων της, έναντι της εξατομικευμένης στάσης.
Εμείς πιστεύουμε ότι όντως χρειάζεται μια νέα αρχή. Ένα νέο σχέδιο με βασικό πυρήνα τη φιλοσοφία μιας πόλης με την ελάχιστη χρήση του αυτοκινήτου στον πολεοδομικό ιστό της. Στο ιδεολογικό και θεωρητικό σκέλος τοποθετούμε την αναγόρευση ως κρίσιμης μονάδας αναφοράς και σχεδιασμού έναν πολίτη που θα επιβαρύνει στο ελάχιστο την πόλη.
Στο τεχνικό σκέλος τα μέτρα είναι γνωστά από την παγκόσμια εμπειρία. Ενδυνάμωση όλων των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς σε συνδυασμό με την προσφορά εναλλακτικών τρόπων μετακίνησης (ποδηλατόδρομων κλπ) και την εκτεταμένη χρήση πεζόδρομων.
Όσον αφορά τα ΜΜΜ, τόσο για τις μετακινήσεις εντός πόλης, όσο και για τις εκτός, προτείνουμε, βάσει όσων έχουμε προαναφέρει, νέο σχεδιασμό κατόπιν έρευνας που θα μελετήσει τις ανάγκες μετακίνησης των πολιτών. Με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας θα σχεδιαστούν εξ αρχής αφετηρίες, συγκοινωνιακές γραμμές, δρομολόγια και στάσεις οι οποίες συνεχώς θα αναπροσαρμόζονται. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει αποτελεσματική η μετακίνηση με τα ΜΜΜ και ωφέλιμη για τους συμπολίτες μας και το περιβάλλον.
Σχεδιασμό και εφαρμογή ενός ευρέως δικτύου ποδηλατοδρόμων που να συνδέει το Ποικίλο με το Γραμμικό Πάρκο, τους δρόμους σχολείων, τις πλατείες και να συνδέεται με το αντίστοιχο δίκτυο του Ιλίου από τη μία πλευρά της πόλης και με τον επικείμενο σταθμό του Μετρό στην Ανθούπολη, από την άλλη.
Οι πεζοδρομήσεις όπου έχουν εφαρμοστεί κατόπιν μελέτης και προγραμματισμού, η έρευνα έχει αποδείξει ότι έχουν συμβάλει αποτελεσματικά στη μείωση του κυκλοφοριακού προβλήματος. Υιοθετούμε την εφαρμογή εκτεταμένων –στο μέτρο του εφικτού- πεζοδρομίσεων που σε συνδυασμό με τους ποδηλατοδρόμους αποτελούν ανακουφιστικό παράγοντα.
Πρέπει να προτάξουμε και να προπαγανδίσουμε την εναλλακτική μετακίνηση ως λύση ρεαλιστική και ωφέλιμη για το περιβάλλον, την υγεία μας και την ποιότητα της ζωής μας στην πόλη.
Για μας η μείωση της χρήσης του ΙΧ έχει ιδεολογική αφετηρία και είναι στάση ζωής. Εφ’ όσον δοθούν εναλλακτικές λύσεις, ευελπιστούμε να πείσουμε τους συμπολίτες μας να την ακολουθήσουν με την θέλησή τους. Η χρήση του παρκόμετρου ως κατασταλτικός ή αποτρεπτικός μηχανισμός μας βρίσκει αντίθετους όχι μόνο γιατί δεν αποδεχόμαστε την μετατροπή της αυτοδιοίκησης σε εισπρακτικό μηχανισμό, αλλά και γιατί έμμεσα συντηρούμε έναν ταξικό ρατσισμό. Αποτρέπονται μόνο οι μη έχοντες εποχούμενοι, οι έχοντες μάλλον δεν θα εμποδιστούν από το κόστος.
Τέλος ένα θέμα που εμείς θεωρούμε σημαντικό και προτάσσουμε την άμεση λύση του, είναι ο καθορισμός χώρου ή χώρων για την στάθμευση μεγάλων οχημάτων και μηχανημάτων που είναι στην ιδιοκτησία συμπολιτών μας για να μη σταθμεύουν έξω από σχολεία, στην Αγία Τριάδα ή τέλος πάντων σε σημεία που και κινδύνους δημιουργούν και εμποδίζουν την κυκλοφορία. ΝΕΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ
Για μας η κατασκευή νέου Δημαρχείου, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, δεν αποτελεί προτεραιότητα. Άλλωστε και για τους συμπολίτες μας, όπως αποτυπώθηκε στην έρευνα, δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Επιπλέον δεν συμφωνούμε με την αντίληψη ενός Δημαρχιακού μεγάρου, “φαραωνικού” τύπου, “στολίδι” για τον δήμο. Όλοι μας σε κάθε ευκαιρία τονίζουμε την τσιμεντοποίηση της πόλης μας και την έλλειψη ελεύθερων χώρων. Πώς μπορούμε λοιπόν να συζητάμε για την κατασκευή ενός ακόμα τσιμεντένιου όγκου;
Η πρότασή μας είναι διασπορά – αποκέντρωση των υπηρεσιών του δήμου σε κάθε γειτονιά, σε υπάρχοντα κτίρια. Η σύγχρονη τεχνολογία με την δικτυακή σύνδεση επιτρέπει την επικοινωνία και την συνεργασία των υπηρεσιών και δίνει την δυνατότητα λειτουργίας της κάθε μίας ως αυτόνομης μονάδας για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Αυτή η επιλογή πέρα των άλλων μειώνει και την ανάγκη μετακινήσεων, αφού ο καθένας μας θα μπορεί, για την πλειονότητα των αναγκών του, να εξυπηρετείται στη γειτονιά του, αντί να συγκεντρώνονται από κάθε γειτονία σε ένα σημείο κεντρικά.
Όσον αφορά αυτό καθ’ αυτό το Δημαρχείο που θα στεγάζει την κεντρική διοίκηση, θα μπορεί να εξυπηρετηθεί με την αγορά ενός υπάρχοντος μικρού και λειτουργικού κτιρίου.
Έτσι ο προτεινόμενος χώρος κάτω από το καμίνι θα παραχωρηθεί ως ελεύθερος χώρος στους πολίτες.
ΑΠΕ - ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
Για μας κάθε πηγή ενέργειας που δεν επιβαρύνει το περιβάλλον είναι ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσουμε. Οφείλουμε να το γνωρίσουμε, να το εξετάσουμε για να βρούμε τον πιο συμφέροντα και αποδοτικό τρόπο για να το εφαρμόσουμε. Μη ξεχνάμε ότι και ως πολίτες ενόψει του ΚΕΝΑΚ (Κανονισμός ΕΝεργιακής Απόδοσης Κτιρίων) καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε.
Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλη λύση που συντελεί στην μείωση του κλιματικού φαινομένου.
Αυτό που μας προβληματίζει, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και πεδίο κινηματικής πολιτικής, είναι η εμπορευματοποίησή τους. Δεν μπορούμε να ανεχτούμε εταιρίες που μέχρι πρότινος κερδοσκο-πούσαν καταστρέφοντας το περιβάλλον, σήμερα να εμφανίζονται αυτές οι ίδιες ως σωτήρες και να έχουν τους επιτρέπετε να εμπορεύονται ΑΠΕ ή να κατασκευάζουν αιολικά πάρκα.
Και αν η κεντρική εξουσία αδιαφορεί (σκόπιμα ή όχι) θα πρέπει εμείς τοπική αυτοδιοίκηση, πολίτες, φορείς να απαιτήσουμε να αλλάξει αυτή η πολιτική. Επιπλέον να δοθούν ισχυρά οικονομικά κίνητρα (π.χ. φοροαπαλλαγές) και όχι μόνο, που να κάνουν εφικτή από τον καθένα την επιλογή των ΑΠΕ ως συμφέρουσα λύση, γιατί αυτή τη στιγμή η απόσβεση της επένδυσης π.χ. σε φωτοβολταϊκά για οικιακή χρήση γίνεται περίπου μετά από 5 – 8 χρόνια ανάλογα την ισχύ και την απόδοση.
Εμείς προτείνουμε:
Καθολική χρήση φωτοβολταϊκών με πρώτη προτεραιότητα εφαρμογής σε όλες τις ταράτσες των δημόσιων κτιρίων και των σχολείων.
Χρήση υβριδικών ή ηλεκτρικών οχημάτων από την κεντρική και τοπική διοίκηση.
Εξέταση της δυνατότητας δημιουργίας αιολικού πάρκου στο Ποικίλο παίρνοντας υπόψη πιθανές περιβαντολλογικές και “αισθητικές” επιπτώσεις.
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ - ΧΩΜΑΤΕΡΗ
Εμείς θεωρούμε ότι η μόνη ορθολογική και αποτελεσματική πολιτική στο μείζον θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων εγγυάται το τρίπτυχο Πρόληψη - Ανακύκλωση – Κομποστοποίηση. Είναι η μόνη ολοκληρωμένη πρόταση για να απομακρυνθεί ο εφιάλτης της επικίνδυνης (και πανάκριβης) καύσης, προς όφελος της κοινωνίας, της ανάπτυξης και του περιβάλλοντος.
Το νομοσχέδιο για τη διαχείριση απορριμμάτων που κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή, απογοητεύει για μια ακόμη φορά όσους εμπιστεύονται νεοφιλελεύθερες πολιτικές για να διαχειριστούν τα προβλήματα της χώρας, καθώς υπολείπεται σημαντικά των προεκλογικών εξαγγελιών της κυβέρνησης και δεν εγγυάται την ορθολογική διαχείριση των απορριμμάτων.
Το πιο αρνητικό ίσως σημείο του νομοσχεδίου είναι ότι εξακολουθεί να μην προκρίνει κάποιες λύσεις σε βάρος κάποιων άλλων παρά τα προφανή περιβαλλοντικά και οικονομικά οφέλη τους. Το νομοσχέδιο δεν δίνει οριστική και ξεκάθαρη απάντηση στο πιο κρίσιμο δίλημμα: ορθολογική διαχείριση απορριμμάτων ή ακριβή, αναποτελεσματική και επικίνδυνη καύση απορριμμάτων; Η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής προς την κατεύθυνση της περιβαλλοντικά βιώσιμης διαχείρισης των απορριμμάτων, τελικά ευνοεί την καύση. Όπως έχει δείξει και η διεθνής εμπειρία, στις περιπτώσεις που “η επιλογή αφήνεται στην αγορά” επικρατούν οι πιο ακριβές (στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και επικίνδυνες) τεχνολογίες, αφού αυτές αποφέρουν το μεγαλύτερο κέρδος για τον επενδυτή εις βάρος της εθνικής οικονομίας και της βιώσιμης ανάπτυξης.
Προτείνουμε συνέχιση και εντατικοποίηση των προγραμμάτων ανακύκλωσης, κομποστοποίησης και εναλλακτικής διαχείρισης απορριμμάτων και πιο συγκεκριμένα: Υιοθέτηση της οικιακής κομποστοποίησης ως μέτρου πρόληψης - μείωσης του όγκου των απορριμμάτων αλλά και της κομποστοποίησης ως τεχνολογίας διαχείρισης των οργανικών υπολειμμάτων.
Διαλογή των υλικών στην πηγή.
Δημιουργία νέων Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης.
Δημιουργία διαδημοτικών Κέντρων Ανακύκλωσης (ΚΑ) σε όλη την Ελλάδα.
Δημιουργία κινήτρων για τους πολίτες (μέσα από τα δημοτικά τέλη).
Επένδυση στην ευαισθητοποίηση και ενημέρωση
Τέλος, για εμάς η χωματερή είναι ένα θέμα πάντα ανοιχτό και θα μας κρατάει σε εγρήγορση.
Ζητάμε την πιστή εφαρμογή της απόφασης του ΣτE που καθιστά παράνομη τη λειτουργία του XYTA. Απαιτούμε την άμεση απομάκρυνση της χωματερής.
11ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Για όσους ασχολούνται με τα θέματα της Παιδείας στην πόλη μας γνωρίζει ότι το κτιριακό είναι ένα πρόβλημα που η πόλη μας έπρεπε από καιρό να το έχει αντιμετωπίσει, γιατί πλέον έχει φτάσει στα όριά του. Δυστυχώς όμως καμία προηγούμενη δημοτική αρχή δεν το είχε στις προτεραιότητές της, έτσι σήμερα, με το υπάρχον πρόβλημα της έλλειψης ελεύθερων χώρων μειάζει να είναι δυσεπίλυτο.
Αν και το Γονεϊκό κίνημα έχει προ ετών κρούσει τον κώδωνα κινδύνου, δυστυχώς τον έκρουε σε ώτα μη ακουόντα.
Αν ασπαστούμε την λογική του υπουργείου παρα-παιδείας, θρησκευμάτων και δια βίου μάθησης και αποδεχτούμε την κονσερβοποίηση των 30 μαθητών ανά τάξη, τότε βεβαίως το κτιριακό έχει, έστω και προς το παρόν, λυθεί. Αν προσθέσουμε και το “πρόγραμμα σταθερότητας” που θα συντελέσει στην υπογεννητικότητα –πώς να κάνεις παιδιά αν δεν έχεις να τα θρέψεις;- τότε το πρόβλημα θα λυθεί άπαξ και δια παντός.
Ίσως οι 30 μαθητές ανά τάξη είναι ο τρόπος που επιβεβαιώνει το νέο κομμάτι στην ονομασία του υπουργείου που ήρθε να προσκολληθεί στον παλαιό. Πώς να μαθαίνουν γράμματα 30 παιδιά και να προχωρούν στην επόμενη τάξη; Άρα αυτό εννοεί το “δια βίου μάθηση”.
Πάρα την χιουμοριστική πλευρά που προσδώσαμε, το κτιριακό εξακολουθεί να αποτελεί υπαρκτό πρόβλημα που έστω και στο και 5, γιατί εκεί βρισκόμαστε, πρέπει να το λύσουμε.
Ήδη αντιμετωπίζουμε προβλήματα με υπεράριθμους μαθητές σε συγκεκριμένα σχολεία, που ανεξάρτητα από το γιατί δημιουργήθηκε, οδήγησε διευθυντή σχολείου σε παράνομες και προβληματικές λύσεις που θέτουν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα και την ψυχική υγεία των παιδιών μας.
Έτσι η δημιουργία του 11ου δημοτικού σχολείου, και όχι μόνο, είναι επιτακτική.
Αν αναρωτιέστε γιατί σε μια συζήτηση με θέματα που άπτονται του Περιβάλλοντος εμείς συζητάμε την ίδρυση σχολείου, είναι γιατί ο μόνος κατάλληλος χώρος βρίσκεται στα όρια του πολεοδομικού ιστού. Ένας χώρος περίπου 4 στρεμμάτων, εκ των οποίων τα περίπου 3,5 έχουν αποχαρακτηριστεί, ενώ περίπου 400 m2 παραμένει δασική έκταση.
Εμείς τολμάμε και προτείνουμε την ίδρυση του 11ου Δημοτικού Σχολείου και την κατασκευή σχολικού κτιρίου στον χώρο που έχει αποχαρακτηριστεί, με την προϋπόθεση μη επέμβασης και διατήρησης του δασικού χώρου ως χώρος περιβαλλοντικής ευαισθησίας.
Για εμάς η Παιδεία είναι το μόνο φωτεινό σημείο στο κατάμαυρο μέλλον μας, το τελευταίο μας αποκούμπι για ένα αισιόδοξο αύριο.